Liefde, verlies en olijfolie.

Drie mimespelers proberen contact met elkaar te leggen, maar net als dat lijkt te lukken zorgt olijfolie voor problemen. Die olie druppelt of stroomt uit grote flessen die boven het toneel hangen. Ze zorgt ervoor dat de spelers al snel helemaal met olie bedekt zijn waardoor het nog moeilijker wordt om elkaar vast te houden. Fascinerend om het effect van de olie te zien: niet alleen op de bewegingen van de spelers maar ook op hoe alles eruit gaat zien. Prachtige beelden, mooie muziek en heel veel emoties. Mooi!

De Hamlet van Luc Perceval is zwaar getraumatiseerd door het overlijden van zijn vader en het huwelijk van zijn moeder. Zozeer zelfs dat hij er schizofreen van geworden is.

Hamlet is een oude, zwaarmoedige man met een emotioneel en schreeuwerig jongetje in zich. Dat jongetje weet hij lang te onderdrukken maar halverwege de voorstelling lukt dat niet meer. De emoties nemen de overhand en zorgen ervoor dat het helemaal uit de hand loopt.

Het is een donkere, droevige, emotionele maar prachtige voorstelling geworden. Al die emoties worden nog eens versterkt door de live muziek en de enorme stilering in decor en gebaar. Een voorstelling om stil van te worden.

Zodra Richard met zijn roversbende op het toneel stond, zingend en grommend, terwijl op de achtergrond de rest van de groep een beeldschoon plaatje vormde wist ik: dit wordt een prachtige avond. En dat werd het ook.

Deze Richard is een machtswellusteling, een boze man met maar één doel voor ogen. De muziek van Tom Waits paste wonderwel in deze wat morsige voorstelling.

Het was zeker geen oneman show voor Gijs Scholten van Asschat, er stond een goed op elkaar ingespeeld team dat er zichtbaar plezier in had.

Hoe zat dat ook alweer met Den Briel en de Watergeuzen? Dat weet ik na deze voorstelling nog steeds niet precies, zoals ik ook niet precies weet wat “we” nou allemaal te zoeken hadden in de koloniën. Maar het is dan ook geen geschiedeniscursus maar een theatervoorstelling waar ik ben geweest. Al voelde het af en toe wel alsof er een lesje geleerd moest worden. Het geheven vingertje was nooit ver weg. De omgevallen kast met geschiedenisboekjes ook niet.

Een interessante poging om teksttheater te mengen met montage technieken. Het Water-deel van David Geysen vond ik het minst geslaagd (want het meest pretentieus) maar zijn spectaculaire decor maakte weer veel goed. In het algemeen wordt er prima gespeeld, jammer van een aantal flauwe grapjes.

Het was een lange zit. Het toneelbeeld was prachtig, de acteurs waren hoogstaand maar oei wat duurde het lang. Er was waarschijnlijk geen komma geschrapt, geen flauw grapje weggelaten en daarbij lag het tempo ook nog eens erg laag. En hoe goed de acteurs ook waren, echt sprankelend werd het niet, of zakte ik gewoon weg vanwege het trage tempo? Het mengelmoesje van accenten op het toneel leidde soms ook nogal af. De muzikanten daarentegen waren geweldig. De muziek die vanaf de balkons links en rechts van het toneel gespeeld werd zorgde voor een bijzondere sfeer en droeg echt iets bij aan het stuk. Zou dat de filmachtergrond van Sam Mendes zijn? Als ie nou eens wat tempo had gemaakt was het waarschijnlijk prachtig geweest, nu was het vooral heel saai.

Tijdens de presentatie van zijn nieuwste boek wordt uitgever Joep door zijn interim-manager apart genomen. Die fileert hem vakkundig en laat hem dan weten dat hij ontslagen zal gaan worden. Deze goede openingscene is meteen de beste van het hele stuk. Het is verder een tamelijk eendimensionaal verhaal dat bevolkt wordt door karakters van bordkarton. Marc Rietman speelt wederom een mislukte kunstenaar in de Randstad die onverwacht geconfronteerd wordt met zijn Limburgse achtergrond. Dat doet hij niet slecht maar het blijft nogal slapjes. Zoals er in het hele stuk weinig sjeu zit, daar kunnen die 3 seconden waarin Rene van Zinnicq Bergmann in zijn blote kont staat weinig aan verhelpen. Het zou een mooi luisterboek zijn, voor een toneelstuk is het echt te weinig.

Elsie de Brauw had er zin in, althans zo leek het. Ze schakelde razendsnel van naïef naar uitgekookt, van verbaasd naar verrukt en van braaf naar verleidelijk. Maar de rest van de acteurs geloofde het allemaal wel, althans zo leek het. Ze sjokten uitgeblust over het toneel en deden nogal lusteloos hun ding. Met zulke topacteurs als Chris Nietveld, Steven Van Watermeulen en Jacob Derwig levert dat nog best een aardige voorstelling op maar echt sprankelen deed het niet. Misschien omdat er een aantal concepten té nadrukkelijk op het toneel staan? Of omdat er geen duidelijke keuzes gemaakt zijn? Ze kwamen er niet echt uit hoe ze al dat eten nou op het toneel moesten vormgeven, nu is het vlees noch vis (no pun intended). En Anna Tilroe heeft prachtige kunst bij elkaar gezocht, maar die had ik liever in een apart boekje bijgeleverd gezien, met een aardig essay. Door het op de achterwand te projecten verliest het zijn zeggingskracht en werkt het soms tegengesteld. Het is soms wel erg dubbelop en dat maakt de voorstelling dan erg plat. Jammer, had me er veel van voorgesteld maar het viel tegen.

“Ik weet niet of ik alles gesnapt hebt maar ik vond er wel een heleboel mooie beelden in zitten”. Dat heb ik na afloop minstens drie mensen horen zeggen en dat omschrijft het wel zo’n beetje.

Het is een melancholieke voorstelling, met veel pogingen tot contact, onbegrip en emotie maar ook met humor en plezier. Met veel beweging, opvallend soepele beweging en dans.

Dat Guy Cassiers in Mexico is geweest om opnames te maken voor deze voorstelling is niet aan de beelden zelf te zien (die zouden ook zomaar ergens anders gemaakt kunnen zijn) maar dat heeft waarschijnlijk wel invloed gehad op de broeierige sfeer die op het toneel hangt. Op een ogenschijnlijk verbluffend eenvoudige manier is het klassieke boek omgezet in een hallucinerend stuk over liefde en onmacht. Josse de Pauw is fenomenaal als de consul die gedoemd is ten onder te gaan maar rechtop blijft staan tot het einde. De vele beelden worden ingenieus gebruikt: na de zoveelste discussie met zijn vriend gaat de consul af, dwars door het beeld van een drankkast. Prachtig.

Het openingsbeeld is prachtig, het slotbeeld is ontroerend en het drama daar tussen in is zwaar en ingewikkeld.

Aangekondigd als een spannende krimi maar aan het eind weet je nog niet wie van de vier zoons de vader vermoord heeft. En dat doet er ook niet echt toe want Alize Zandwijk neemt je mee op een filosofische zoektocht naar schuld en boete, liefde en haat en het bestaan van God. Een gewei voor Fania Sorel die overtuigd in haar metamorfose van sukkelige jongen naar goede zoon. De personages praten soms over zichzelf in de derde persoon, dat werkt wonderwel en het versterkt het “boekige” effect. Maar het is wel erg veel allemaal, veel tekst en veel diepgang. Iets te veel naar smaak.