Zodra Richard met zijn roversbende op het toneel stond, zingend en grommend, terwijl op de achtergrond de rest van de groep een beeldschoon plaatje vormde wist ik: dit wordt een prachtige avond. En dat werd het ook.

Deze Richard is een machtswellusteling, een boze man met maar één doel voor ogen. De muziek van Tom Waits paste wonderwel in deze wat morsige voorstelling.

Het was zeker geen oneman show voor Gijs Scholten van Asschat, er stond een goed op elkaar ingespeeld team dat er zichtbaar plezier in had.

Richard III, van beroep schurk, tiran, machtswellusteling - afijn, we kennen ‘m. In de Arabische wereld kennen ze die types ook wel, president heten ze daar. Het koloniaal verleden zit nog in het geheugen dus al die Engelse namen worden misschien daarmee geassocieerd. En de Amerikaan intervenieert vanop de achtergrond het hele boeltje de soep in.
Via satelliet-televisie kijkt de wereld mee naar alle machinaties - en smult! Want een heerlijke voorstelling is het, aan alle kanten. Spel, decor (prachtige transparante spiegelwand), attribuutjes (dat damestasje!), tekstbehandeling (hoewel, dat Arabisch - nou ja, tenminste léék het prima) - wat heb je als verwend westers consumentje nog meer nodig? Vaart, humor, inhoud, alles was er wel. En jaloezie, want kán dat bij ons nog, artistiek verantwoord regiempje pesten op het toneel?