Normaal ben ik niet zo’n danstype maar deze voorstelling was heel fijn. In een subtiele mix van dans en Argentijnse tango wordt een verhaal - het eeuwige verhaal - van verval, aantrekken en afstoten verteld. En en passant ook nog even de geschiedenis van de Argentijnse tango. De mensen van Lieber Gorilla hebben goed les gehad: ze vermijden, nee, ze spelen met het archetypische, zogenaamd on-hollandse beeld dat men van tango heeft (en waar dhr. Schaap in zijn recensie met beide benen is ingestapt). Tango wordt ingezet om dat verval en de rokerige, broeierige sfeer die tussen mens-man-vrouw heerst te schetsen, herkenbaar en reflecterend. Herkenbaar omdat menig tangosalon hier ten lande zo is en werkt, reflecterend omdat men daarmee via dans daar een eigen visie op geeft. Bijna zonder oordeel.
Bijna… maar dat kun je beter zelf gaan zien.

Wat een spektakel zeg! En wat een theater! Negen acteurs en drie muzikanten die met een niet te stoppen energie ons landje vakkundig fileren en fijntjes de open zenuwen van deze samenleving blootleggen. In een caleidoscopisch overzicht van een Nederlands gezin in de jaren vijftig (inclusief fenomenaal hoorspel), via de flower power met veel overleg en nog meer vrijheid naar de anarcho-mtv cultuur van nu zien we hoe consensus wordt onthoofd.
Aan de hand van schijnbaar clichématige personages maakt Arie de Mol van een feest der herkenning een wrang, snijdend maar evenzo herkenbaar drama tussen vader Stefan (Olaf Malmberg weer terug in de zaal) die ‘niets meer begrijpt’ en een dochter die alles kapot wil maken (een prachtig felle Yonina Spijker).
Via oude liedjes (jaren dertig en veertig) voel je de pijn van het koopzieke rijkeluismeisje Lisa (Peggy Vrijens) die haar vriendje Nico ziet veranderen in een ongrijpbare, losgeslagen etter; je hoort de melancholie en heimwee van een boerse, platte proleet Barry/Berry (Ali Ben Horsting - altijd goed) die als pleister op eigen wonde Waar de blanke top der duinen ten gehore brengt. Niet iedereen zingt even mooi maar het komt wel uit hun tenen, en met volle overtuiging. Het decor is zo overdonderend dat je pas na een paar dagen het geheel een beetje op zijn plaats krijgt in je hoofd.
Eindelijk een goede voorstelling over Nederland, eindelijk weer eens een voorstelling die verder graaft dan de oppervlakte, eindelijk weer een voorstelling die alles heeft.