Gezien in Frascati, The Dry Piece. Een visueel spectaculaire dansvoorstelling. Vier geheel naakte danseressen brengen de intieme ruimte overtuigend naar de toeschouwer. Maar een overtuigende boodschap komt niet over. En technisch wordt er soms gewoon slecht gedanst. Maar zeker geen afknapper. Een aanrader voor het oog.

Als komisch college over de Belgische gang van zaken binnen het Fortis concern tijdens de krediet crisis, was deze voorstelling best onderhoudend. Maar zoals bijna alle voorstellingen over de financiële wereld kwam ook deze poging niet verder dan te moraliseren aan de hand van stereo types. En dat is een gemiste kans…

Gisteren maar eens op Rotterdam aangegaan om Slaaf te zien. Een prachtige tekst. Een geweldige acteur. Maar wat een schandalig slechte regie. Alles verzoop in opzichtig overgeacteerd afwerken voor publiek. Sorry vriend, je deed vast je best…..maar dit is overbodig.

Een voorstelling over grenzen, sex en geweld. Wat gaat mij dat nog zeggen, dacht ik vooraf. Een open vraag. Het bleek een roller coaster ride te zijn van de overtreffende trap. Wat een overdonderende voorstelling! Golofastova en van Woensel pakken deze thema’s wel heel hard aan. Zonder uit de bocht te schieten. See for yourself….

Dat Provily dit geweldig stuk poezie oppakt wekt hoge verwachtingen. De uitmuntende cast die hij erbij heeft gekozen legt die lat zelfs zelfs nog iets hoger.

Of het eindproduct 100% geslaagd is moet ieder maar voor zichzelf beoordelen. Maar het is zeker een poging waard. Van der Heijden en van Eyle spelen sterk. Van Rompaey en Golofastova raken je daar, waar het pijn doet, als lidtekens die weer opengekrapt worden.

Uiteindelijk vraag ik me wel af waar Provily met Aars! naartoe wil. Maar misschien ligt dat wel aan mezelf.

Wist niet wat te verwachten, maar ben toch maar in de richting van Katendrecht in Rotterdam vertrokken. Gelukkig maar! Vanaf het begin tot het einde was het een meeslepende belevenis. Omdat er zoveel is, wil je het als het afgelopen is gelijk nog een keer zien.

De locatie, die op zichzelf al boeiend is wordt uiteindelijk overdonderend in de voorstelling opgenomen. De muziek verteld het verhaal op zijn eigen niveau. Meeslepend, melancholiek maar toch swingend. Dat muziek zo leuk was in de fifties!

En het spel van vooral John Buijsman en Debbie Korper is lekker vet en daarom toch goed. Gefeliciteerd Don Duyns, Nataliya Golofastova en Raymund van Santen!