De titel is mooi in het stuk verwerkt. In het stuk lopen verschillende verhaallijnen door elkaar, dronken Claire, thuiskomst dochter, het intrekken van de beste vrienden van Agnes en Tobias. Tussen neus en lippen door wordt ook nog even hun enigszins bekoelde liefdesleven genoemd. Deze verschillende verhaallijnen blijven losse stukjes en mengen zich helaas niet tot een groter geheel: Het wankel evenwicht der verhaallijnen. Ook een wankel evenwicht zag ik tussen de verschillende speelstijlen. Voor het grootste deel is dat de schijnbaar typische Carver stijl: groot, fysiek en buitenkant wat het stuk vrij kluchtig maakt. De scènes van indringers/beste vrienden Harry en Edna zijn meer mime en geven een naargeestige sfeer. Dit vond ik heel sterke beelden. Helaas zit deze kracht er niet in als de twee acteurs beginnen te praten. Het blijft me onduidelijk waarom er is gekozen voor zulk verschillende speelstijlen en waarom het op een gegeven moment er iets tussen in wordt. En dat was wat ik miste aan de hele voorstelling. Er ontbrak een mooie (nu ben ik daar zelf natuurlijk nogal fan van) dramaturgische onderlijn. Er worden geen echte vragen gesteld. ‘Wat is vriendschap’, ‘wat hebben we voor elkaar over’, ‘zijn we eerlijk’ worden wel genoemd door de spelers. Maar de enige reden daarvoor lijkt het feit dat deze woorden in de tekst zitten. Het is mij verder überhaupt onduidelijk waarom de acteurs zeggen wat ze zeggen, de personages zijn niet genoeg gemotiveerd. Ook de vorm blijft buitenkant. Alle acteurs ‘spelen’ heel erg. Claire heeft dus haar maniertjes waarmee ze aantoont dat ze dronken is. Dit geeft de mogelijkheid tot de vraag of ze wel echt een alcoholica is, of dat ze wellicht misschien echt wel alleen ‘eigenzinnig’ is zoals ze zelf beweert. Deze mogelijkheid, die wel in de tekst zit, wordt helaas niet uitgewerkt. Mij lijkt de voornaamste reden van dit stuk de lach van het publiek winnen, wat ik erg jammer vind.