Voor kinderen vanaf 4 en ouder. Ik voelde mij in ieder geval aangesproken. Een soort van Wallace en Grommit in een ronddraaiend huisje. Miniem plotje, maar met veel liefde voor detail en het vak. Een snoepje.

Amsterdam moet zich schamen, met moeite 50 mensen in de zaal.
Nu Peter de Graef zich terug tot de monoloog heeft gewend, zie je dat hij completer is geworden dan ooit tevoren. Teksten die je tot in je hart raken, personages die je tweelingbroer kunnen zijn; hij kan het allemaal en hij doet het allemaal.
Ga alsjeblieft allemaal zien, want de wereld heeft nood aan voorstellingen als Niks.

Concurreren met de Leenane-trilogie van ZT Hollandia is niet eenvoudig, maar hier doorstaat Olympique Dramatique de test met glans. Heerlijk ensmeblespel, fenomenaal taalgebruik waar zelfs Tom Lanoye steil van achterover valt en dikke lol, enorm veel lol. Wie het mist (de kans is groot; 3x Amsterdam = de Nederlandse tournée) kan het misschien in september nog wel een keer zien …

Hoeveel lef kan een beginnend choreograaf hebben? Vijf minuten de tijd nemen om alle tien de vingers één voor één op de grond te zetten. Ademloos zitten kijken.
Maar vooral alle geweien van de hele MOOSE-wereld voor het licht! Arne Lievens for president.

Volgens mij zat ik naast dezelfde buurvrouw. Kon soms niet eens verstaan wat er gezegd werd (terwijl ik toch niet op het tweede balkon van de Stadsschouwburg zat) door haar onophoudelijk gegier. ik bespeurde een lichte geur van beginnende incontinentie na afloop.
1 geweitje, omdat Alex weer ouderwets Alex was.
1 tomaat, omdat Alex weer gewoon Alex was. Alsof met het krijgen van structurele subsidie het laatste plukje behoefte om te groeien is weggekocht.
Het wordt tijd om Alex te begraven en iets nieuws te beginnen, jongens.

ja, wat moet je hier nu over zeggen? Het eerste gedeelte was als een vriendschappelijke voetbalwedstrijd; het gaat nergens om, maar af en toe zie je een geniale flits of een magistrale beweging. Toen was het 22u.
Het tweede deel duurde en duurde en toen kwam Proust en iedereen verloor de tijd.
Wie de Roovers en het Barre Land de laatste tijd een beetje heeft gevolgd kan ergens anders heen - de overlapping is toch wel erg groot. Alhoewel, elke avond iets anders … (maar ongetwijfeld Schiller en Verdonck en Schiller en Shakespeare en Schiller).

Boermans en Platel hadden de eer aan zichzelf moeten laten. Deze voorstelling had nooit verder dan de eerste try-out moeten komen. Een cross-over van opera, musical en teksttheater en tegelijkertijd een parodie op de drie voorgaande, wat natuurlijk niet te combineren valt.

De stijl van De Volder krijgt meer en meer een vaste vorm, maar in plaats van voor voorspelbaarheid te zorgen, biedt het diepte aan zijn voorstellingen. In Vadria gebeurt eigenlijk niets meer. Het is een situatie, een sfeer. Dat deze uit de katholieke Vlaamse klei getrokken is, verklaart misschien de eerder beperkte reacties van het Amsterdamse publiek. Deze zuiderling was ontroerd door de kleinburgerlijke en bekrompen familiebeslommeringen. Pijnlijk herkenbaar.

Kan dat, een dubbelrecensie? Een wereld van verschil alleszins, deze twee voorstellingen.
Wat de Leenane Trilogie betreft: tja, dit is een voorstelling die waarschijnlijk wel in de running voor de gouden tomaat zal zijn eind seizoen, maar ik heb me gewoonweg 4,5 uur kostelijk vermaakt in de Stadsschouwburg - een ervaring die me om eerlijk te zijn nog niet eerder is overkomen. Dus potentiële nominatoren: ophouden met dat gezeik, hier staan 7 rasacteurs die enorme lol hebben en dat zonder moeite in de zaal krijgen.
Een schril contrast met De Koning is Stervende twee dagen eerder. Als Anneke Blok geen complete hilariteit op en naast te scene zou teweegbrengen met een schaal begrafeniscake, was het een werkelijk verloren avond geweest. Sylvia Poorta en Miranda Jongeling hebben 20 minuten lang in hun broek staan piesen van de slappe lach. Niet bedoeld en (dus) heel aanstekelijk, maar wel erg mager op een avond. Anneke Blok maakte wederom van een bijrol een hoofdrol; ze leek wel de enige die lol had, de rest kwam werken.

Het soort voorstelling waarvoor je naar pakweg Parijs spoort. Ik ben normaliter niet zo van de dans, maar naar Rien de Rien heb ik met -letterlijk- open mond zitten kijken. Te veel om op te noemen, wat er op die twee uur allemaal gebeurt. Ik kan niet meer zeggen dan GAAT DAT ZIEN!!!