Een zeer poëtische en indringende voorstelling van de jonge maakster Madeleen Bloemendaal. Erg volwassen associatieve vertelling over de dood (met Simon Snel als Hadesachtige verschijning) die opmerkelijk helder en intelligent in elkaar steekt. De symbolen zijn soms wat te voor de hand liggend maar binnen de gehele voorstelling krijgen ze een voldoende onbeduidende plaats.
Zeer knap en met momenten erg ontroerend.

Dit keer nam De Tijd Shakespeare onder handen; en hoewel ik de bard best lust, leent zijn omvangrijk verzameld werk zich toch heel wat minder voor de montagetechnieken van Vandervorst en zijn acteurs. Vorig seizoen greep de bloemlezing uit het werk van Handke naar de keel door de herkenbaarheid van zijn specifieke alledaagsheid; nu zit je te luisteren naar de zinskronkels van Franse koningen en hun leeglopende liefdesbanden. En dat klinkt wel fraai, meneer Burgersdijk, maar het doet me zo weinig. Het leidde meestentijds tot een spelletje ‘citaatje herkennen’. Ik wist er wel zes!

Een zeer intense, aangrijpende adaptatie van het gelijknamige boek van Jeroen Brouwers.
Ik begin wat te twijfelen over de multi-mediale stijl van Cassiers. Inderdaad, zeer knap, maar het blijft toch een beetje hangen in hetzelfde vind ik.
Maar, jongens, wat is Dirk Roofthooft weergaloos goed.

Ik bejubelde hier ooit -eenzaam roepend in woestijn- Rien de Rien van Sidi Larbi. Deze Foi van hem is grootser, indrukwekkender, volwassener ook. Maar toch doet het mij minder. Ik denk dat dat komt omdat hij de balans tussen dans en theater niet perfect heeft af kunnen stellen. Maar ondertussen wel een wonderlijke mix van Robert Wilson, Kantor, Jeroen Bosch, met een streepje Platel en Sierens.
Heel fijn verjaardagsfeestje van Marc nadien.

Na morgen niet meer te zien, maar dat is niet zo heel erg. Er wordt bij momenten weergaloos gespeeld, maar dat is helaas zelden. Dat zal mede komen door het feit dat alle spelers compleet hun eigen ding doen; als er een tegengestelde term van ensemblespel bestaat, hier invullen.
Het decor prikkelt en nodigt uit, maar blijkbaar niet bij de makers; het staat er en het ligt er en dat is het. En o ja, locatietheater, maar waarom? Wegens de werkelijk verschrikkelijke akoestiek, zodat Boons mooie taal overstaanbaar werd?
Een productie met potentie. Gewoon nog een keertje maken.

Je verwacht dat het tweede deel beter zal zijn dan het eerste deel, maar dat is niet zo. De somberheid en ingetogenheid van de eerste twee bedrijven steekt met kop en schouders uit boven de grandeur van l’opera romantique van de laatste drie bedrijven. Dat het al zo godsgruwelijk lang duurt helpt hier ook niet.
Extra geweitje voor de lichtjes van Peter van Praet.

De voorstelling van de opstand. Tegen de hip-jong-snelcultuur die heerst: Deze voorstelling is traag, degelijk, moeilijk, ja zelfs elitair, maar daarom zeker niet slecht. Te goeie acteurs daarvoor.
Ook opstand tegen de dictatuur van de mobiele telefoon. Loeihard door een monoloog van Frieda Pittoors heen, maar toen de dader (of het slachtoffer?) eindelijk de herrie kon doen eindigen, greep regisseur Van Kraaij in door te vragen of ze, Pittoors, een stukje terug wilde pakken.
Ik weet niet wat het meest vervreemdend werkte, de mobiel of de regisseur, maar het is een vorm van opstand. Daarom alleen al hulde.
Qua vervreemding maakte het trouwens niets uit, ik zat er toch niet in, maar dat kan net zo goed aan mij liggen.

Ik blijf me afvragen waarom Boermans per se in die Stadsschouwburg moet staan. Als het is om een lege toren te laten zien, dan is nu zijn droom uitgekomen. De poeha die rond deze productie hangt is wat mij betreft onterecht. Het gaat niet echt ergens over, het is niet gemoderniseerd, of toch wel, of nee, toch maar niet. Boermans pur sang: Eilert sterft niet aan een schot in de buik zoals bij Ibsen, nee bij Boermans moet ie in het kruis geschoten worden.
Bah, bah, bah, als je het daarvan moet hebben.

Hij hing er bijna terug op, die vermaledijde neus. En of het nu een fallische metafoor was of niet interesseerde me eigenlijk niet meer. Een kabbelend avondje opera dus.
En toen werd alles zwart. De zangers probeerden nog wel, maar gaven het ook maar op. Iedereen in het donker naar buiten (vechten om je jas), Amsterdam was nog nooit zo mooi.
Bier van de fles in een met kaarsen verlicht Dantzig.
Ja, zo zou elke voorstelling moeten eindigen, gewoon de stekker er uit.

Dat die mensen kunnen dansen staat niet ter discussie, iedereen krijgt dan ook een open doekje. Maar waar gaat het eigenlijk over? Veel blabla in het programmaboekje, maar weinig van terug te zien op de spiegelende balletvloer. Minstens 1 gewei voor Niek Kortekaas’ vormgeving.
O ja, multiple orgasm voor Rickie: multiculti, allochtoon, multidisciplinair, eclectisch; he would have liked it.