Eigenlijk een voorstelling voor kinderen vanaf een jaar of vier, maar ik belandde in het publiek omdat een vriend, Marcel Postma, meedanste en -speelde. Dat deed hij hilarisch: In een scène zwaaide hij als een bezetene met een hamer in het rond en ramde als een ADHD-kind op alles dat hij tegenkwam.
Voor moosers met (jonge) kids is het een leuke voorstelling om een middagje voor uit te trekken, het stuk duurt hooguit een uur, dus dat is te doen.
Wat me wel irriteerde is dat het hele gebeuren is opgezet vanuit de idee van een gelukkig gezinnetje met papa, mama, zoon, dochter en baby. Ik dacht bij de Daltons beland te zijn. Ik vind het nogal gevaarlijk om jonge kinderen zulke krankzinnige wereldbeelden op te zadelen.
Gelukkig zijn kinderen kritisch: als reactie op een stukje tekst van de dochter (“Wat een rare familie heb ik toch hè?”) riep een jongetje: “Ja, maar jij bent ook raar.”