Allereerst een gewei voor de theaterdichter Thomas Oerlemans. Waarom? Omdat het een vechter is die moet blijven vechten, een gewei ter aanmoediging aldus. Ook een gewei voor het mooie decor. Bloemen aan het plafond en glazen vazen op de grond, in de sneeuw (of was het op een wolk? )
Een mooie dramatische voorstelling over een driehoeksverhouding en liefde die niet kan en wil gelukken. Wat mij betreft had het derde deel van de voorstelling weggelaten kunnen worden. Deze afronding hoefde voor mij niet. De spanning was weg. Daarvoor een tomaat. Maar wel met liefde.