minirecensies

Larf

Vol verwachting ging ik naar de nieuwe samenwerking tussen Josse de Pauw en Peter Vermeersch, maar de grote hoogte die ze vorig jaar bereikten met ‘Weg’ wordt hier niet gehaald. Het begint veelbelovend, een live-geschilderd decor, Josse de Pauw spreekt zijn beeldrijke poëzie uit alsof hij het zingt (en dat is heel erg mooi), en de georganiseerde chaosmuziek van Vermeersch’ 16 koppige Flat Earth Society is geweldig. Tom Jansen heeft wat meer moeitemet de vloeiende teksten van De Pauw (moet je daar dan toch een Vlaming voor zijn? Dirk Roofthooft kan er beter mee overweg), maar zijn diepe baritonstemis af en toe indrukwekkend. Maar halverwege zakt de spanning vrijwel volledig weg. De muziek blijft sterk overeind, maar het theatrale gedeelte van de voorstelling ontbeert structuur, en is richtingloos. Af en toe flakkert het vuur weer op tot grote hoogte, maar daarna smeult het weer verder. De grote potentie blijft duidelijk, in een volgende voorstelling hoop ik dat het er ook uitkomt.

LR gezien 10/06/2000