Vol verwachting ging ik naar de nieuwe samenwerking tussen Josse de Pauw en Peter Vermeersch, maar de grote hoogte die ze vorig jaar bereikten met ‘Weg’ wordt hier niet gehaald.

Een levenslied. Prachtig. Josse de Pauw vertelt een verhaal, zijn verhaal, of zingt hij z’n eigen requem. Als een oud stuk hout, drijvend op zee. Maalstroom, draaistroom, onderstroom, kolk.

Weg zien en sterven.

Ik vind, in tegenstelling tot wat sommigen zeggen, het verhaal wel degelijk iets hebben.

Wat is schrijnender?
Een dronken, huilende vrouw die tijdens een uit de hand gelopen feestje tot een paar hele nare inzichten komt, zoals daar zijn: de zin van haar leven.

Heel veel mensen vinden het heel mooi (ook mensen wier mening ik hoog acht), maar ik zie het niet.

Het geheel bleef steken. Een goede film, een spannende tegenstelling met de kinderstemmen versus een niet verrassende, conceptuele uitvoering.

Doet me geen bal, die kinderen op het toneel. Ik kijk dan wel weer graag naar het filmpje met fijne grote mensen acteurs.