Mooie voorstelling. Muziek vond ik beter/mooier dan het spel. Erg goeie muzikanten, en erg goeie bewegingen van ze.
Ria Marks vond ik ook wel aardig. In het begin dacht (lees: hoopte) ik dat het geluid zo zou blijven als ze aan de telefoon was, maar dat was helaas niet zo.
Tof licht op het einde.
Ja, Orkater blijft de moeite waard.

Drie kwartier naar een telefoongesprek van iemand anders luisteren is soms een bezoeking. Ria Marks deed wat ze kon (dus heel veel - een meer dan verdiend gewei), de muziek van Maarten Onstein gaf de tekst prachtig weerwerk (zéér zeker een gewei), maar onweerstaanbaar moest ik afwisselend denken wat “larmoyant”, “sentimeneel”, “melodramatisch”. Die monoloog van Cocteau uit 1930 is echt helemaal passé, om het ook eens op z’n Frans te zeggen (een vette tomaat). Daar helpt geen vadertje, moedertje of Provily aan.

Helemaal naar Maastricht geweest voor deze voorstelling! Wat gezien mijn woonplaats indrukwekkend is. Ik wilde nog wel eens wat zien van Olivier Provily, vanwege een eerdere voorstelling die ik totaal niet begreep, maar die toch bleef hangen. Bij ‘La Voix Humaine’ werd echter een erg begrijpelijke tekst gebruikt (van Jean Cocteau), en die raakte mij direct en diep. De hoofdpersoon is verlaten door een man in de tijd dat het boek ‘Women who love too much’ nog niet bestond, en Dr Phil ook niet. Pijnlijke herkenning van door het stof gaan voor de liefde, en liegen om leuker over te komen. Dit allemaal door de telefoon.
Tomaat voor de drie musici, ik vond dat ze niet veel toevoegden. Ze zaten er ook niet theatraal bij, zogezegd. Beetje om zich heen kijken, enzo. Jammer.

Hoe verrassend dat Olivier Provily regisseert bij Orkater. La voix humaine is een solo van Ria Marks waarbij ze muzikaal tegenspel krijgt van drie strijkers. We zien een wanhopige, vertwijfelde en o zo eenzame vrouw die een telefoongesprek voert met de man die haar kort daarvoor heeft verlaten. Marks speelt zeer ingeleefd, vooral de verschillende gelaatsuitdrukkingen en de stemmingen die ze daarmee weergeeft zijn indrukwekkend. Knappe regieprestatie in een schrijnend mooi verhaal.