‘Volgens mij gebeuren de leukste nieuwe dingetjes momenteel binnen de mime en de strips,’ zei de vriend die meewas. Niet dat hij ooit naar mime gaat (en wat weet hij eigenlijk van strips? Nou ja anyway), maar hij was zo enthousiast over de voorstelling Dreef’ van Boukje Schweigmann, dat hij op grond hiervan meteen besloot dat dit het summum van kunst in Nederland is. Ik was geneigd het met hem eens te zijn.
Ben verder bang er te veel over te vertellen, want dan ga ik dingen verraden. Ik kan wel zeggen dat het gaat over evolutie en de spijt die we daarover voelen. Eerst zijn we nog blij en dom, dan worden we nieuwsgierig en gaan we de wereld verkennen, en dan denken we: ‘Waren we maar weer blij en dom!’ Sommig publiek moet aanhoudend grinniken, maar je kunt er ook echt de melancholie van inzien. Als er mensen zijn die naar mij willen luisteren: ga erheen!