Een mengelmoes van De Thuiskomst van Pinter en de gezinsdrama’s van Claus. Daar deed het me aan denken.
En dan gegoten in een herkenbaar Syndicaatdecor.
De gestyleerde speelstijl houdt je erg op afstand wat ik jammer vind, want als de moeder ‘dramatisch’ wordt voelt het als een opluchting dat er ook gevoel in die mensen zit. En dat had ik graag wat meer gehad.
Toch bleef het verhaal mij boeien en werden mijn verwachtingspatronen zo af en toe flink in de war getrapt.