veel. veel. veel. gelukkig duurt het stuk maar een uur want ik werd overvoerd. moeilijk om een rode lijn te maken. maar wat ik meekreeg smaakte naar meer. en de muziek krijg ik niet uit mijn kop. the horror.

OEI. Een gewei voor het experiment maar voor de rest behoorlijk ondragelijk. De flyer riep bij mij al wat allergische reacties op (Een Plato, Kafka, Conrad, asielzoekersaanvraag fusion, dat riekt naar hoogmoed),de uitwerking van het geheel was ook niet mis. Spoken word, moeilijke moderne muziek, ‘politiek’ theater en andere zaken waar ik helemaal niet van hou. Het betreft hier een questie van smaak, denk ik. Ondanks de pretentieusheid van de gehele onderneming kan ik de makers dan ook niet onsympathiek vinden.

… the horror … the horror …

Het stuk speelde zich af in een te statische omgeving waardoor het geen kans kreeg om tot mijn verbeelding te spreken. De verteller boeide wel met zijn manier van kat en muis spelen met de asielzoeker, doch de tocht door het oerwoud ontging me volkomen. De zangeres was heel mooi, had een fraaie stem, maar haar betekenis in het spel Heart of Darkness vond ik te mager. Wel slaagden de muziek erin om het geheel absurdistisch te laten klinken.

jammer van het gehakkel tijdens plato. voor de rest een gedegen geconstrueerd stuk waarbij muziek en tekst En beeld af en toe goed in elkaar vallen. genoten van zinnen als “achterovergezakt in de zitzakken van ons bewustzijn” geschrokken van ind-rapporten en verward door de kafka-verhaaltjes. ik snapte niet alles en dat was goed.

Na Een ideale ernst hebben de closereaders van ‘t Barre Land weer een aantal verschillende teksten in elkaar geschoven. Ze worden er erg goed in. De gruwelen in het diepe oerwoed in Congo en bij de marechaussee op Schiphol hebben veel met elkaar te maken. Fijn dat de hele vluchtelingen problematiek eens van een filosofische kant wordt belicht in plaats van de superpersoonlijke anecdote. Het blijft daarmee behoorlijk academisch en helaas biedt de muziek daar geen goede tegenpool voor. Het mist hart blijft erg in het hoofd. Vormgeving is ook wat weeig, mooie truitjes, mooie ouwe houten vloer. Dat is allemaal wat beige bleu, jammer. Gewei voor Ingejan’s gevecht met de muziekstandaard.

Wat een beschaafde, keurige voorstelling is dit. Zo verantwoord, zo zonder enige verbeeldingskracht, zo letterlijk. De muziek is ook al zo braaf. De zeven muzikanten zitten er als zoutzakken bij en de zangeres heeft maar een enkele theatrale pose tot haar beschikking. Een navrant onderwerp (asielzoekersproblematiek) wordt hier gesmoord in een totaal artificiële vorm. Alles vakkundig gedaan, daarvoor een gewei, maar dat vakmanschap krijgt geen wending die verrast of verbaast.