Bert Klunder maakt eigenlijk cabaret, maar omdat hij in “De Aanklager” helemaal niets doet om het publiek te vermaken lijkt het haast wel of hij toneelambities heeft. Hij ligt, heel artistiek, de hele voorstelling op een massagetafel. Vanuit deze gemakkelijke positie spuugt hij platitudes de zaal in over buitenlanders, homo’s en vrouwen. Het keurige Diligentia-publiek in Den Haag kreeg zo de kans hier lekker om te lachen, terwijl het ongetwijfeld Klunders bedoeling was dat we om zijn type lachten. Echt tenenkrommend werd het tijdens het “gevoelige moment”, toen bleek dat dit type zo fout was
omdat zijn broer thuis alle aandacht kreeg. En dit bleek geregisseerd door Kees Prins! Argh!