Een typisch voorbeeld van een regisseur verdronken in de Grote Zaal. In een te groot triplex-dat-eruit-moet-zien-als-steen decor staan de acteurs te brullen en te schreeuwen, begeleid door muziek en dans. Dat is op zicht niet zo heel erg (het zijn tenminste allemaal fouten die hij de volgende keer niet meer hoeft te maken). Ergere slaag verdient Jules Deelder, die met zijn vertaling een ongekend stukje broddelwerk heeft afgeleverd. Twee tomaten voor die man!

Waar moet ik beginnen; de vreselijke herberijming van Jules Deelder, waar door de slechte dictie van bijna alle acteurs slechts de helft van te verstaan was, de dansers die op de raarste momenten half verborgen achter de pilaren hun kunsten lieten zien, of nee, laten we het hebben over de verkrachting van en de moord op Antigone door de wachter, een dramaturgische miskleun die zijn weerga in de geschiedenis niet kent. Maar het was niet een totaal mislukte avond. Ik heb ook wel moeten lachen, dat is echter in geen geval een compliment aan de makers.