Draaiend vloeien schimmen samen

De Duitse regisseur Thomas Ostermeier maakt als gastregisseur een puur tekstuele ervaring waarin beeld en geluid deel lijken van de tekst van Ibsen en samen opgaan in een ontroerende, minimalistische synthese.

Een aantal van de beste acteurs van Nederland probeert ons te confronteren met Ideeën en gewoontes uit het verleden, ofwel spoken, die ons achtervolge

Veel explosies, geschreeuw en deuren in en uitlopen. Dat kluchtige doet het goed op de lachspieren van de huisvaders in de zaal.

Dromen de personages in het stuk nog van een betere wereld dat overbrengen op het publiek lukt niet als het geheel zo complacent is.

Ook ik ben fan van Toneelgroep Amsterdam en ook ik heb bij deze voorstelling een “waw”-gevoel. Heel lang geleden dat ik nog zo’n schitterende voorstelling heb gezien. Die Poolse regisseur zet een strakke, klassieke en toch hedendaagse regie neer. De cast trekt zich eraan op met een overweldigende en schitterende Chris Nietvelt. De scènes die je adem doen stokken volgen zich op.

Ik ben er echt helemaal stil van. En dat niet zozeer vanwege de inhoud. Want de discussies over het maatschappelijke autisme van de wetenschap en de geïsoleerdheid van de culturele elite bevallen me in Gorki’s tekst heel wat beter dan het nogal gedateerde relatiegedoe dat een groot deel van zijn stuk in beslag neemt. Desondanks ben ik na afloop van de voorstelling even helemaal sprakeloos.

Het is waar, ik ben ‘fan’ van Toneelgroep Amsterdam en het klopt dat er credits moeten gaan naar de prachtige tekst van Jean Racine, maar wauw…wat een prachtige voorstelling onder regie van Grzegorz Jarzyna! Voor het eerst zien we van de acteurs van TA naturalistisch, ingetogen maar zeer overtuigend spel, in plaats van het vaak groteske acteren waar ze zo in uitblinken.

Deze voorstelling van Thibaud Delpeut, gemaakt voor de kleine zaal (in het kader van TA-2), is vanavond voor het eerst in een grote zaal te zien. Die overgang naar de grote zaal is grotendeels geslaagd. Vooral omdat de basis, de sterke tekst en de strakke enscenering, staat als een huis.

Er is veel te zeggen over deze voorstelling onder regie van Thibaud Delpeut. De structuur die in deze recensie enigszins zal ontbreken, vanwege de veelheid aan gedachten, was wel degelijk terug te vinden in de voorstelling waarbinnen op originele wijze 3 stukken van Sofokles één indrukwekkende voorstelling vormen.

Ingrediënten voor de komedie Zomertrilogie:
Behang (behoudend design, afwasbaar),
Stoelen (hedendaags model, stapelbaar),
Deuren (losstaand, verzwaard), zes in het eerste deel, vier in het tweede (in Montenegro), één in het laatste (weer terug in Livorno),
Karina Smulders (en twaalf willekeurige andere acteurs).

‘Wat zullen ze wel niet over me denken?’

Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen. Mooie voorstelling, maar het wist mij niet echt te raken. Misschien komt het door de hoge verwachtingen die ik had omdat iedereen zo vol was van deze voorstelling. En al deze mensen hebben gelijk: er wordt op hoogstaand niveau gespeeld, een prachtige scenografie en de muziek van David Bowie maakt het helemaal af. Negatieve punten kan ik niet noemen.

Weer een geweldige voorstelling van Mister van Hove. Ik weet niet hoe die het doet, maar als zijn voorstelling hebben zo’n magie, die ik niet kan beschrijven. Als is het met veel of geen decor, veel of weinig acteurs, komedie of tragedie, hij is geweldig! Net als deze voorstelling. La voix humaine. Het geweldige decor van Jan Versweyveld.