Pavel is getrouwd met Jelena en houdt zich de hele tijd bezig met zijn wetenschappelijke experimenten. Melania is smoorverliefd op Pavel, maar hij ziet dat niet. Boris, de veearts, is dan weer gek van Lisa, de stapelgekke zus van Pavel. En Dimitri, de kunstschilder, is stapelgek op Jelena.

“De weerzinwekkendste flauwekul gaat erin als zoete koek mits gekruid met lof.”

Het verhaal van de Vrek zoals opgevoerd door TA is te zien als een allegorie op de financiële problemen die Nederland en Europa nu teisteren.

Halina Reijn is sterk en irritant. Voor de rest is alles goed uitgevoerd, niks op aan te merken.

Jammer dat er zo weinig Jacob Derwig in het stuk zat (Lövborg is een van de interessantere personages).

Verder zit ik te wachten op een enscenering/stuk van Ibsen waar de karakters en hun problemen me iets kunnen schelen. Dat is tot nu toe nog niet gebeurd.

Tom Lanoye heeft twee vroege werken van Tsjechov in elkaar gevlochten. Met superieur taalgebruik. En met een heel slimme afwisseling van scènes met dialogen en scènes met veel personages.

Spannend zo’n eerste try-out van een marathonstuk.

Lanoyes tekst is soeverein. Thema’s uit de actualiteit zoals de beurs, en ploerterigheid in de media worden aangestipt en dat is jammer, maar daar gaat het stuk niet over. Iets met gedesillusioneerde dertigers die zijn ingehaald door de ontwikkelingen en voor wie de balans van het leven niet zo prettig is uitgepakt.

Zoekende naar een overschreden Houdbaarheidsdatum of wat dan ook.

Zij, een vrouw wiens liefde overmand wordt door de angst deze liefde te verliezen. Een vrouw die nooit alleen geweest is en zichzelf in haar appartement, een transitzone tussen een verleden en een toekomst, vasthoudt om te wachten op haar geliefde.

Verleden, Heden en Toekomst in een Uitgestippelde Wurggreep

Eigenlijk zag ik in de Rabozaal van de Amsterdamse Stadsschouwburg vier voorstellingen voor de prijs van één, verschillende voorstellingen door de mate waarin de afzonderlijke scènes qua kleur en manier van spelen van elkaar verschillen, maar natuurlijk zorgt de combinatie van de tekst van Bergman en de zoals altijd goed doordachte

Op het randje van de Top

Zoveel lovende recensies laten verwachtingen torenhoog reizen die jammer genoeg door de met testosteron overlopende top acteurs niet kunnen worden waar gemaakt in deze door Eric de Vroedt geregisseerde grote zaal voorstelling. Met de gelijknamige tekst won David Mamet in 1984 nog de Pulitzerprijs, maar de tekst komt in deze voorstelling zwak over.

Fijn inderdaad dat multimedia en special effects allemaal een keer goed uitgevoerd zijn en lekker werken. Het draaiende decor en de overgangen geven een aardig filmisch effect.

Thema: we zitten allemaal vast in de (zelf opgelegde) beperkingen van ons verleden. Bekend en niet heel relevant gemaakt.

Ik weet niet wat er in de eerste helft aan de hand was, maar het begon daarna pas te lopen.

Het ziet er prachtig uit, met dat draaiende podium, die twee beweegbare wanden, die videoprojecties. En dan, wat later, de maaltijd met de dominee als gast, in doodse stilte, waarbij alles wat vooraf ging, en alles wat nog moet komen, alleen in lichaamstaal wordt verbeeld. Dit is de eerste regie van Thomas Ostermeier die ik zie, en het bevalt me goed.