Verleden, Heden en Toekomst in een Uitgestippelde Wurggreep

Eigenlijk zag ik in de Rabozaal van de Amsterdamse Stadsschouwburg vier voorstellingen voor de prijs van één, verschillende voorstellingen door de mate waarin de afzonderlijke scènes qua kleur en manier van spelen van elkaar verschillen, maar natuurlijk zorgt de combinatie van de tekst van Bergman en de zoals altijd goed doordachte regie van Van Hove voor een verbinding en eenheid. Het onstuitbare acteerwerk van de topacteurs die Toneelgroep Amsterdam rijk is maakt me wederom blij en laat me meegaan in de levens van de personages. Verrassend is het hoe deze gouden combinatie van regisseur en acteurs er bij elke voorstelling voor zorgt dat een andere ster straalt; zo is het Hadewich Minis die door haar fenomenaal humoristische en vertederende spel weer op mijn radar verschijnt na haar bijna even vergeten te zijn. Zo is er ook Janni Goslinga die me in haar rol van de verlaten vrouw verbazingwekkend weet te raken, terwijl haar spel me normaal gezien vaak maar too much overkomt en tot slot een grote, hele grote ode aan de prachtige stem en het subtiele spel van de nieuweling Suzanne Grotenhuis, nog nooit eerder gezien, maar laat daar verandering in komen!

Ook de scenografie van deze voorstelling was weer prachtig en vooral hierdoor kwam het principe van ‘Theater als een ontmoeting tussen toeschouwer en maker’ zoals Grotowski deze centraal stelt enorm tot zijn recht.

Het verhaal over het huwelijk van Johan en Marianne kent drie verschillende tijden. Ik hoor om me heen mensen per scène verschillen van mening, omdat niet elke scène evenveel herkenning oproept, voor mij zijn er echter in elke scène wel aspecten die bekend zijn en helemaal het mengen van de acteurs tussen de toeschouwers zorgt er bij mij voor dat ik me persoonlijk aangesproken voel. Telkens stelt een andere generatie het heden voor dat vast lijkt te zijn gehaakt in het verleden en de toekomst en geen verschil meer kan maken. Dit aspect is interessant vormgegeven door het spel van de verschillende scènes hoorbaar te laten in de andere scènes door de half open theaterruimtes. Vrolijk word ik zeker niet van deze voorstelling, maar ook raak ik niet compleet in zak en as. Elk deel van de voorstelling neemt een eigen gevoel mee dat overgenomen wordt door de volgende. Zo voel ik de schoonheid van een relatie en de liefde, de pijn als gevolg van ruzies en het verlaten, maar het geen me het meeste bijblijft is angst voor de schimmel die een relatie kan verrotten zonder er enige vat op te hebben. Tot wanneer moet je een relatie blijven volhouden en wanneer is het beter om er mee te stoppen?

De voorstelling laat me zitten met een wrang gevoel, dat jammerlijk door het slepende einde en het onbeholpen “gedans” van Hugo Koolschijn omslaat in irritatie waardoor de ervaring uiteindelijk met een ingescheurde rand eindigt.