Arme acteurs. Het voelt bijzonder ongemakkelijk om spelers als Gijs Scholten van Aschat en Ariane Schlüter in platte, genante poses te moeten aanschouwen.

Zeer degelijk spel van de drie acteurs. Sterke tekst, zo goed als lege zaal en een ondermaats decor. Het is jammer voor de acteurs, die hadden meer verdient dan 100 man in een zaal voor 550.

Mooie Mahler

Wat een prachtige voorstelling. Het publiek zit aan twee kanten, je zit er heel dicht op. Er wordt fantastisch geacteerd. Ik heb niets met pokeren, maar dat maakte niets uit.

Geen geweldige, wel een vermakelijke voorstelling. Voor de pauze verveelde het niet, was niet langdradig. Na de pauze liep het iets minder lekker.

Al met al een erg gemengd gecoel aan deze voorstelling overgehouden. Het decor was mooi en praktisch. Publiek zat aan 2 kanten van de speelvloer, en dat voegde ook wel toe.

Borderline of schizofrenie, that’s the question waarover de twee psychiaters steggelen. Intussen davert en stuitert Dennis Rudge als hun client/patient Chris zeer overtuigend over het toneel.

Nou dit vloog voorbij, niks geen uitgestrekte Provilyaanse tijd. Ik vond het te eenlagig en wat weinig.

Ik heb ontdekt dat ik allergisch ben voor “de politieke boodschap” als theatraal ding, vooral omdat het vaak zo gratuit is.

Echt een voorstelling die een jaar eerder behoorlijk indruk had kunnen maken. Nu vond ik ‘m vooral overdreven, iets te traag, maar soms ook wel ontroerend.