Allereerst bewondering voor de acteurs, speciaal voor Gijs Scholten van Aschat en Marie-Louise Stheins die een extra dimensie aan hun rol geven, wat bij Ariane Schluter en Ariane Schluter iets minder

Beter laat dan nooit.

Voor wie het niet kent: de Ursonate is een 30 A4-tjes beslaand KLANKDICHT van Kurt Schwitters, avantgardekunstenaar. Het werd in de jaren ‘20 geschreven en het is geen toneeltekst.

Met deze voorstelling ging dan eindelijk de langverwachte wens die ik omtrent theater koester in vervulling. Een wens die mij, vaak tegen beter weten in, steeds weer naar de schouwburg drijft.

Een relatief lang stuk, dat van begin tot eind boeiend weet te blijven. Deels door de spanning in het verhaal, maar vooral door de de meer dan voortreffelijke acteerpresties.

De voorstelling Bash,is in de eerste instantie geen leuk avondje uit.

Op de lange terugweg uit Hoorn kon ik bepalen wat overwoog: de bewondering of de teleurstelling. Eerst de tweeledige teleurstelling.

Een fijne traktatie, een heerlijke theater-avond!

Gefascineerd, maar vermoeid en verward blijf ik achter na het zien van Ludmilla. Alsof ik - zoals Ludmilla - geluiden heb leren zien en kleuren heb leren horen, zo voel ik me. Waarom deze verwarring?

Een briljante voorstelling. De acteurs zijn echt briljant en spelen ijzersterk. Zonder uitzondering. De sfeer die wat “larger than life” was, paste erg goed bij het stuk.