Rixt Leddy en Sanne Vogel spelen lekker groot. Leddy is een soort Cruella de Vil en Sanne Vogel een Calimero. Ondertussen worden serieuze thema’s als gender, angst voor de dood en spam behandeld. Dat was spannend, de lachmomenten minder. Het mag allemaal wel wat sneller, dan is het echt even een surrealistische trip, in plaats van een raar Parade stukje. Maar het was de eerste avond dus dat komt denk ik wel.

Stilte is lang, maar ik heb me niet verveeld. Er viel genoeg te koekeloeren naar de spelers. Welk boekje leest die en welke telefoon geeft dat mooie blauwe licht? Ik kreeg van alles een sportkampgevoel, lekker loom. Toen het koor eindelijk ging zingen overvielen mij spirituele gedachten, dat gebeurt als je even een kwartier stil bent, denk ik. Mooie effecten, mooi licht (was dat nu allemaal locatie licht? Kan me niet voorstellen), mooie vervreemding.

Het eerste wat opvalt is de enorme hoeveelheid zand. Ik weet uit ervaring dat dat altijd meer werk is dan je denkt, maar gelukkig niet voor niks, het werkte mooi in die rare rechthoekige ruimte op de Lindengracht. Mooie tekst en Risjaar was erg goed lekker lelijk. Introductie had een te hoog Jeugdjournaal-gehalte en ik verwachte daardoor ook een soort afsluiting. Alleen de scene was sterk genoeg geweest.

Erg fraaie mevrouw die in een erg fraai decor heerlijk soepel en met een groot nonchalance strenge en strakke bewegingen neerzet. Ik vond dit mooi. Mischien ook omdat er een soort brug is geplaatst tussen naiviteit en politiek bewustzijn. Of misschien omdat ik Anne Teresa de Keersmaeker vlak voor de voorstelling zo lief met haar dochtertje in de weer zag zijn.

Ben voornamelijk het hele stuk bezig geweest van wie dit stuk nou is en of ik het nu al eerder gezien had. Flyer maken jongens, dat is handig dan weet ik wat en wie ik gezien heb en waarover ik schrijf. Nu weet ik dat niet, maar ik vermoedt iets van Sheppard. Anyway, de slapstick/cabaret insteek vond ik leuk, ik zag veel klucht perspectieven, maar het was niet helemaal consequent doorgevoerd, waardoor het nogal tussen de schuifdeuren bleef.

Van te voren werd ons even verteld dat deze voorstelling eigenlijk voor vierjarigen is. Kleinkunsttalent en mimer David Griethuys stellen zich vol liefde ondergeschikt aan prachtige decorstukken. Inventief met weinig middelen een mooi verhaaltje verteld. Fijn voor de kleuters, ook fijn voor mij.

Eens in de zoveel tijd zie je iets dat echt goed is. Dat zo overduidelijk boven alles wat je het afgelopen seizoen hebt gezien, uitstijgt. Voor mij was dat deze voorstelling. ‘Klep’ was goed, maar hier ben ik echt stuk van.

Het meest tonelige toneel wat ik op het ITS heb gezien. Twee mooie mensen acteren en dat deden ze goed. Decor, kostuums, spel; het was allemaal erg mooi en gebalanceerd, maar kreeg er beetje een VT-wonen gevoel van. En die actualiteit waar het in de flyer over gaat, is onzin. Het was juist ontzettend tijdloos.

Mensen op het terras zijn er wel enthousiast over maar ik kon er niks mee. Ach ja, de Johny de Zelfkikker. Leuke techniek, maar het blijft wat vondstig. Het had wel een prettige rust, maar op het laatst vond ik het gewoon saai. Deed me niks.

Dappere keuze. Knap dat het personage, een oud SS-er, geen monster wordt. Het hout en de ambachtelijke bewerking geeft rust en ruikt lekker. Decor en licht mooi, koekoeksklokje lijkt getimed. Muziek zit niet helemaal lekker, geeft het op het eind een soort vals sentiment. Kleine dramaturgische noot; trouw aan SS en trouw aan Hitler is niet hetzelfde, maar dat is geneuzel.