Misschien was het het publiek waar ik mij aan ergerde. Enerzijds waren het mensen uit ‘het vak’, die helemaal opgewonden werden dat zij als publiek direct werden aangesproken. Wat vernieuwend: geen vierde muur! Fantastich!
Het overige publiek kende Loes Luca van De Parade en was niet bereid om bepaalde delen uit het programma NIET als hilarisch te beschouwen. Maar los van het publiek vond ik de voorstelling ook niet echt heel tof.
Ederveen en Luca ‘hebben de lach aan hun kont hangen’, dat wel, maar Jezus, het was allemaal ook wel een beetje makkelijk. Ik zou zeggen dat een moderne cabaretvoorstelling meer ‘niveau’ heeft. Of was het hele stuk een parodie op cabaret? Maar waarom dan? ‘Ze bedoelen het vast heel lief’, zij mijn theatergenoot, en dat zal dan wel. De diepzinnige stukken kwamen niet uit de verf, onder meer omdat Luca en Ederveen dat zelf met ironische blikken onderuit trapten.
Gewei voor mooi décor, mooie muziek, en omdat ik een zwak heb voor de spelers. Verder: een matige cabaretvoorstelling uit de vorige eeuw.

Het was niet aan mij besteed. Zeker, ik heb sympathie voor de inhoud, “de boodschap”, al is deze boodschap zeker niet nieuw in theaterland. En ik kan begrijpen waarom voor deze vorm is gekozen, en dat die goed in verbinding staat met de inhoud en ga zo maar door. En dat bij mij het gevoel “kan ik hier alsjeblieft weg, weg van dit geschreeuw, en e.e.a. elders op andere wijze tot mij door laten dringen?” ontstond, was wellicht ook de bedoeling en paste misschien perfekt bij de rest van het geheel. Maar toch, nee, de gekozen vorm was in het geheel niet aan mij besteed. Een gewei voor de tekst, die was gewoon goed.

Afgelopen zaterdag deze voorstelling gezien die Annelies van Wieringen als Laaglandgast maakte bij Het Laagland en hij zit nog steeds in mijn hoofd. In Vriend van gebruikt van Wieringen het mythologische verhaal van de vrienden Achilles en Patroklos om iets te vertellen over vriendschap anno nu. En dat lukte heel goed: de kracht en de zwakke punten van de vriendschap werden verbeeld met veel humor maar ook met de nodige breekbaarheid. En niet alleen ik was onder de indruk: na afloop van de voorstelling bleef het hele publiek muisstil op de tribune zitten. Daarom deze welverdiende vijf geweien. Eentje voor het decor: simpel maar effectief. Twee voor Annelies van Wieringen voor het bedenken en regisseren van de voorstelling. And last but not least twee geweien voor de acteurs Gijs Nollen en Joris Erwich die met hun energieke samenspel de zaal wisten te boeien en te ontroeren (en ze kunnen nog mooi zingen ook!)! Absoluut een topvoorstelling!

Deze voorstelling in Rode Bioscoop op het Haarlemmerplein in Amsterdam is en van de bijzonderste die ik ooit heb gezien. De Vlaamse Hautekiet laat het verhaal horen van Godfried de ongelukkige als een rasverteller en heeft mij voortdurend verblufd door zijn muzikale vondsten. Hij bespeelt in z’n eentje wel 20 instrumenten en illustreert zo zijn verhaal op een zeer verrassende wijze. Ik heb van begin tot eind op het puntje van m’n stoel gezeten, behalve om eraf te rollen van het lachen. Uniek in Nederland!

Met tegenzin naar een matinee en een slechte ervaring na de vorige creatie van Dirk Tanghe, deze keer ben ik (gelukkig) weer volledig verrast. Een overrompelende mooie eenvoudige vertelling die zeer origineel en met een ijzersterk concept wordt benadert. Na lezen van het programma begrijp ik dat Dirk er niet alleen voor staat en dat is merkbaar. Een uitmuntende Bas Keijzer en een zeer herkenbare Thomas de Bres zetten een prachtige prestatie neer. Maar naast hen staat een prachtige groep spelers. De vondst om de dochter uit te vergroten en de moeder te laten spelen door Herman Bolten is geniaal. Ook nu weer blijkt dat de Paardenkathedraalvoorstellingen niet alleen bestaan uit spel maar ook voor een groot deel worden gedragen door zeer wel overwogen keuzes bij geluid en met name licht. Ook nu weer draagt dit onderdeel de voorstelling op een voor Nederland ongekende hoogte. De beelden zijn haarscherp en bij tijd en wijle onbegrijpelijk hoe ze gerealiseerd worden maar dragen altijd bij in de dramatiek. Een aanrader voor de ware Gogol liefhebber of voor ouderwets poppenspel.

1 gewei voor vader Mannon, voor de rest een verschrikkelijke voorstelling. Ongelooflijk lelijk decor, te “bureaucratisch” en niks te maken met het stuk, zou veel subtieler geweest zijn in een warmer decor. Ook het eerste stuk voor de pauze had beter geweest zonder het voyeurisme van “Pieter en Hazel”. Een waar schreeuwtoneel, totaal onsubtiel gebracht, een doorn in het oog voor al wie van Griekse tragedies houdt. Zeker een nominatie voor de Gouden Tomaat waard!

Ja, ik ben een Golden Palace Liefhebber. ‘Contact’ is een echt ensemblestuk waarin de acteurs elkaar tot hun recht laten komen in plaats van elkaar vliegen af te vangen. De seksuele inhibities van de mens (van twintigers tot een zestiger) worden met schrijnende humor in kaart gebracht. Het spel is schaamteloos, de bewegingschoreografie is consequent, de solo- en groepszang is sfeervol, relativerend en ontroerend. Regisseur Ingrid Kuijpers presenteert een aantal jonge talenten die hun visitekaartje afgeven geholpen door de vaste kern van het gezelschap.Minder hilarisch dan vorige Golden Palace producties en daardoor beter en confronterender.

Met zijn tienen laten ze ons zien hoe klunzig veertigers zijn in het leggen van menselijke contacten. Veel onhandig gewriemel, gedans en gevrij of pogingen daartoe op het podium. Knap gedaan, maar niettemin nogal clichématig en vrijwel gespeend van enige dramatische ontwikkeling. En dat maar liefst anderhalf uur lang. In die tijd kun je ook zes doelpunten scoren. Verbazend dat de voorstelling in try out fase al uitverkoopt én stormachtig ontvangen wordt.

Een bedwelmende rapsodie
Tijdens deze zwoele Arabische nacht zorgen de hardop uitgesproken gedachten ervoor dat het geen moment stil is. Echte dialoog is er weinig tussen de vijf personages in een ogenschijnlijk fantasieloos flatgebouw, maar spannend is het wel. Toch laat die spanning even op zich wachten. De innerlijke monologen zijn aanvankelijk lang en statisch, waardoor je het gevoel krijgt alsof je kijkt naar een logge, schokkend in beweging komende machine.
Maar na de eerste betoverende zoen drijft stoom het ritme van de voorstelling aan. De hitte wordt voelbaar, verzengend en voert je mee door een wonderlijke wasem waarin magische mirakels werkelijkheid worden. Deze bijzondere Scheherezade wordt opgeluisterd door de na de kus in perfecte cadans uitgesproken monologen. Een bedwelmende rapsodie is het resultaat.
Vijf geweien onder andere vanwege het vermogen tot verbazen; zeer hoog Eheuh-erlebnis. Leuk is ook het verschil tussen innerlijke en uiterlijke stem. Een tomaatje vanwege het begin, alhoewel echt gezegd moet worden dat de timing van de acteurs gedurende het spel fantastisch werd.
Tot en met 6 december nog te zien, onder meer in Apeldoorn, Den Haag, Rotterdam en Haarlem.

Scherp stuk over de modderige poel van pubersex. Behoorlijk expliciet geschreven, filmisch neergezet, en strak gespeeld door de jonge cast, met Sanne Vogel als uitblinker.
Extra lof voor het oprecht shockeren van de jongere toeschouwers om me heen.