Prachtig stuk. Prachtige acteurs, allemaal. Supermuziek en waanzinnige vormgeving. Een genot.
Ik heb het 2 dagen achter elkaar gezien en ga in mei weer.
Smaken verschillen - er zijn zoveel stukken waar ik weinig tot niks aan vind, al lees ik hier dat anderen daar totaal anders over denken. Ik vind dit stuk een hommage aan toneel, acteurs en acteren.
Een zinderende ervaring.

Wat een sublieme voorstelling! Het spelen met toneel op het toneel, maakt dat je je als toeschouwer de voorstelling in gesleurd wordt. De subtiele wisselingen tussen beide publiekskanten en het grandioze spel maken deze voorstelling tot een instant klassieker. Misschien is mijn beeld is vertekend door mijn positie (op het podium) maar in mei gaan we deze voorstelling eens vanuit de zaal bekijken! Hulde aan TA en NTGent voor deze prachtige voorstelling. Gaat dit zien, gaat dit zien!

Jaah, zo zie ik de popmuziek graag! Gitaren, platenspeler, wat toetsen, Michael Cassio op drums en een prima zangeres. En dan Jago, die zo tussen de bedrijven door de zang voor zijn rekening neemt. En alle poppetjes dansen…

Verder een interessante ontdekking (voor mij): Othello hoeft helemaal geen generaal te zijn in het leger van Venetië dat ten strijde gaat tegen d’n Turk. Is misschien wel aardig als historisch contextje of zo, maar nodig, nou nee. Hij kan gewoon een allochtoon zijn, een allochtoon met bijbehorende trekjes: trots, eer - en Jaloezie! Even wat influisteren, beetje masseren en klaar is Jago. Simpel. Helder.
Zo kregen wij het te zien en te horen. En dit hele plaatje beviel me wel. Als totaalplaatje; op de losse elementen is vast zo hier en daar wat aan te merken, maar gelukkig heb ik daar geen oog/oor voor.
Ik vond het alleen wat jammer dat de sluier niet de rol kreeg toebedeeld die de zakdoek origineel wèl mag vervullen.
En Jago keek toe, samen met zijn zangeres, en zag dat het goed ging. Met zijn verhaal, met de dans en met de popmuziek.

Ik en theater…. ik ga nooit naar het theater.
Een keer met m’n ma naar Slippers met Peter Tuinman, het was wel leuk, maar niet mijn ding zeg maar.

Nu ging ik naar Cyrano, maar hallo, daar speelt mijn favo acteur in, dan moet het wel leuk zijn!
Porgy Franssen is MIJN favo acteur.
Hij is het meest bekend uit de tv-serie Keyzer & De Boer advocaten, dat momenteel niet meer op de buis te zien is, maar wel weer in het voorjaar! Nog even geduld dus :)

Cyrano was erg leuk, het was grappig en heel mooi gespeeld.
Ik had een paar recenties gelezen op internet en iedereen was positief!
Mooi dus, haha!

Porgy Franssen speelde inderdaad de sterren van de hemel en de andere, Roos Drenth en Bob Wind speelde ook erg goed!

Sommige stukken waren echt super grappig en daarna weer indrukwekkend neergezet.

En toen het afgelopen was ging het hele publiek staan en klappen en dan zeg je de acteurs echt genieten en terecht want het was een avond om nooit meer te vergeten!

Na de voorstelling heb ik nog even gesproken met Porgy Franssen en dat was echt super leuk!
Ik hou de website van Porgy Franssen ook bij en dat is ook heel leuk!

Maar het toneelstuk was echt super en je moet er echt nog heen, want in novenber gaan ze een tour maken en misschien komen ze wel bij jou in de buurt!!
Dan moet je er zeker heen gaan!

Hoe het vanaf een podiumplaats is, wil Floortje weten. Dat kan ik haar vertellen. Een heel andere ervaring dan vanuit de zaal. Vooral omdat je de monitoren die op je gericht staan vrij eenvoudig kunt negeren. Vanuit de zaal lukt dat niet door het enorm grote scherm. Net als Floortje heb ik de Nederlandse première op vrijdag 7 april vanuit de grote zaal gezien. Toen keek ik dus ook frontaal naar Opening Night en van opzij naar De Tweede Vrouw, het stuk in het stuk. Ook mijn blik werd steeds naar het beeldscherm getrokken omdat ik de close-ups van de gezichten van de acteurs en de opnames van de documentaire niet wilde missen

Een dag later koos ik voor de kleine zaal, een plaats op het podium dus. Vanaf die plaats kon ik nu niet alleen zien wat er werd vertoond, maar ook veel beter hoe dat gebeurde. Omdat je achter hem zit, kijk je als het ware mee met de ogen van de regisseur van De Tweede Vrouw, Fedja van Huêt, naar hoe er wordt gerepeteerd. Van over de schouder van de cameralieden volg je hoe de documentaire over de totstandkoming van De Tweede Vrouw wordt gemaakt. Je kijkt natuurlijk ook gewoon rechtstreeks naar de bezigheden in de repetitieruimte en naar de gezichten van de acteurs. Zo zie je ook wel hoe goed Elsie de Brauw acteert, want dat ben ik met Floortje eens, die is heel goed.

Floortje vond de mannen minder, daarom moet ik hier een lans breken voor Jacob Derwig. Omdat je hem vanaf een podiumplaats van heel dichtbij kunt zien als de zaal weer eens naar een close-up van Elsie de Brauw zit te kijken, zie je veel beter hoe fenomenaal goed hij tegenspel geeft.
Een aanrader dus zo’n podiumplaats.

Het is een schitterend concept wat Alan Ayckbourn in 1973 uitdacht : je neemt een aantal mensen die om één of andere reden een weekend op een bepaalde plaats samen zijn (genre de Parelvissers), je neemt van die plek drie verschillende plaatsen (hier de eetkamer, de living en de tuin) en maakt van elke plaats een afzonderlijk stuk met de scènes die er zich dat weekend afspelen. Het was Ayckbourn’s bedoeling die drie stukken op afzonderlijke avonden te spelen. Tg Amsterdam maakt er echter een theatermarathon van vijf uur van.
Vijf uur waarin je ademloos aan je zetel gekluisterd bent. Komedie is het allermoeilijkste theatergenre zegt men wel eens. Zeker op Ayckbourn’s komedies met zijn vele dubbele, soms wrange bodems heeft al menig gezelschap zijn tanden stukgebeten. Zowel Ivo Van Hove als de cast, met in het midden een alweer grandioze Kesting, bewijzen hier dat ze het genre meester zijn. En hoe.
Alles zit perfect aan deze voorstelling : de scenografie is sober, licht maar zo doeltreffend en functioneel. Elkeen acteert op zeer hoog niveau en heeft de juiste toon te pakken, ook degenen die we een dergelijke rol niet hadden toegemeten.
Met deze productie is andermaal bewezen dat Ayckbourn de Tsjechov van onze tijd is. Zoals Tsjechov houdt hij zijn publiek een spiegel voor. Toneelgroep Amsterdam is het ideale gezelschap om zijn stukken vorm te geven.
Vijf uur entertainment van het hoogste niveau. Vijf uur kijken naar jezelf. Vijf uut bewondering voor de prestatie die hier wordt neergezet.

Het heeft even wat denken gekost maar ik heb toch besloten dat dit een goede voorstelling is. En dan voornamelijk omdat er zo ontzettend goed geacteerd wordt. Frank Lammers en Carice van Houten hebben ieder al een gewei verdiend, fenomenaal! De andere acteurs zijn ook heel goed, inclusief Paul de Leeuw (die al mijn vooroordelen wegspeelde). Maar Theu Boermans heeft wel erg geworsteld met het verhaal van Shakespeare. Ik begrijp niet zo goed waar die worsteling over ging, waarom hij er al die verhaallijnen aan moest toevoegen. Is Shakespeare niet lollig genoeg van zichzelf? Houdt Boermans niet van komedies of heeft hij gewoon moeite om te accepteren dat de liefde bestaat en dat mensen tot rare dingen in staat zijn om liefde te bereiken? En waarom al die liedjes tussendoor? Het was wel grappig maar het voegde niks toe. Geweien voor de acteurs, een tomaat voor het geknutsel aan de grote meester.

Na 4 keer Broadway was het vanmiddag dan eindelijk zover. Ik nam plaats in de Kit Kat Klub om me, enigzins huiverig, over te geven aan de Nederlandse versie van Cabaret. De vraag van de middag was of de beklemming die ik in New York keer op keer voelde ook in Carré gereproduceerd kon worden. Ik had niet bang hoeven zijn.

Cabaret is een absoluut meesterwerk uit de musicalgeschiedenis. De versie die Sam Mendes ervan maakte is zo mogelijk nog sterker. Door het publiek letterlijk deelgenoot te maken van het decadente Berlijn houdt dit regie concept je een spiegel voor. En die spiegel lijkt 90 minuten tegen je te zeggen dat je MAG lachen, dat sex GEWELDIG is en dat “alle zorgen buiten de deur blijven”. Maar het lachen vergaat je in het laatste half uur van de voorstelling. Snakkend naar adem beleef je het meedogenloze slotbeeld. “Wat zou u doen?” vraagt Anne Wil Blankers als Frau Schneider, en deze vraag blijft lang in je hoofd naspoken. De mensheid is in staat gruweldaden uit te voeren. Life is a Cabaret? Welnee, Life is Hell!

De productie die in Carré staat staat op eenzame hoogte. Aan alles is gedacht: de smakelijke heren en dames van de Kit Kat Klub brengen je in de juiste sfeer, het licht en de techniek zijn fenomenaal, het ensemble brengt met verve een zeer verveeld stel slechte nachtclub dansers (ik las hier dat mensen vonden dat er zo slecht werd gedanst….als je dat denkt heb je er niks van begrepen vrees ik….) en de hoofdrollen zijn buitengewoon sterk bezet.

Ster van de avond is onbetwist Ara Halici. Wat een griezelig aantrekkelijke smeerlap speelt hij. Alle grappen die hij maakt gaan over platte ordinaire sex (van zowel de homo- als heterosexuele soort….ik hoorde mensen toch naar adem snakken….) en toch weet hij later in de voorstelling, gekleed in een jurk een buitengewoon ontroerend lied te zingen.

Als Sally Bowles speelde understudy Wieke Wiersma de sterren van de hemel. Sally Bowles is een meedogenloze vrouw zonder scrupules, gemanieerd en irritant. Maar onder deze laag van buitenkant zit een kwetsbaar personage. Tijdens haar grote finalenummer Cabaret breekt ze en jankt ze zich bijna naar de laatste noten. Een prachtprestatie.

De kwaliteit van Anne Wil Blankers en Wim van Rooy staat buiten kijf. Het was een genoegen om deze ouwe rotten van elke scene een pareltje te zien maken. Hetzelfde geldt voor Chris Tates, die de moeilijkste rol van de show te spelen heeft. Hij deed dat beheerst en razend knap. Frederique Sluiterman van Loo wist van elke regel die ze had een bom te maken die ze met duivels plezier de zaal in schoot. Het is mooi om te zien hoe haar personage vanaf het eerste moment een diepe tragische ondertoon heeft.

Cabaret is een triomf in de Nederlandse musicalgeschiedenis. Hard, plat, grappig en diep ontroerend. Je hebt nog tot juli om naar dit meesterwerk gaan kijken. GAAN MENSEN….het gebeurt niet vaak dat musical op zo’n prachtige manier in Nederland wordt opgevoerd. Na alle Lion Kings, Pietje Bells, Mamma Mias en Annies is CABARET een musical om nog lang aan terug te denken.

Ik houd niet van musical. Het acteerwerk vind ik altijd zo slecht. Maar Cabaret is mij zeer goed bevallen: Anne-Wil Blankers ontroert, Ara Halici is lekker vet -al komt ie niet goed weg met gescripte grappen. Maar ster in dit alles was understudy Wieke Wiersma als Sally Bowles! Wij hebben die hele Pia niet gemist. Leuk, gedreven en acteerde door tijdens het zingen.
Toch een tomaatje: het had allemaal nog iets rauwer gekunt. Als JvdE & Co lef hadden gehad, hadden ze het eindbeeld wat langer laten hangen de hele zaal óók in wit TL-bakken licht laten baden, de acteurs NIET laten buigen en alleen de deuren naar buiten opengezet.

Mooie Orkater-voorstelling van dezelfde mensen die een paar jaar terug ‘IK’ hebben gemaakt (toen over Flaubert). Hof van Haile gaat over sprookjesachtige tirannie, de clash tussen Noord en Zuid, eenzaamheid, de grenzen van je eigen wereld overstijgen en Liefde. Prachtige muziek, vaak heel inventief. De voorstelling bestaat eigenlijk uit 3 delen. In deel 1 wacht de Noorse journaliste Oone Berglund (een onweerstaanbare Ricky Koole) onvoorstelbaar, kafkaiaans en absurdistisch-humoristisch lang totdat ze de Keizer (Pierre Bokma) kan ontmoeten. Deel 2 is de audiëntie, die ook een ontmoeting van geesten wordt - prachtig gespeeld, ontroerend zelfs. Op deel 3 is het het moeilijkst om vat te krijgen; daarom vond ik dit deel ook matig. De levens van keizer en journaliste verstrengelen zich en de waanzin regeert. Het Haile-personage gaat aan zichzelf ten onder, droom en werkelijkheid vormen een onontwarbare kluwen en humoristische relativering verdwijnt. Hoewel dat jammer is - de voorstelling had van mij ook 20 minuten korter mogen zijn, dan nog bleef er voldoende voor de eigen verbeelding over - blijft de eindindruk zeker positief!