Het is sowieso al een belevenis om (kinderloos) deze voorstelling mee te maken in een zaal vol kinderen. Het is immers een jeugdvoorstelling naar een prentenboek van Janosch, over een meisje dat wil dat haar vader een beer wordt. Zelden heb ik een voorstelling gezien, waar je met zulke simpele middelen zo effectief aan het fantaseren wordt gezet. Sanne van Rijn vertelt met heel weinig, maar veel liefde een klein verhaaltje over fantasie, vader-en-dochterliefde en over kind zijn. De spelers geven die fantasie vorm door middel van origamifiguren die door ´onzichtbare´ mannetjes worden bewogen. Alleen al die vondst en de gevouwen olifanten maken de voorstelling de moeite waard. Maar dat geldt ook voor de ontroerende vaarscène in de zelfgevouwen boot, de hilarische dode uil met vogelgriep en het voortreffelijke spel van vooral Carola Arons en Wim Opbrouck. Maar het allermooiste is om tweehonderd theaterbezoekertjes oprecht te zien genieten van belangwekkend theater. En als je zo´n kleine hoort zeggen dat in de laatste scène, waarin de beer gaat slapen, de bellenblaasbellen net sterren zijn, dan besef je hoe goed het is dat iemand af en toe je fantasieluikje weer eens helemaal open zet. En dat het met het toekomstige theaterpubliek wel snor zit.

Dat politiek theater niet alleen zwaar-op-de-hand maar ook geweldig grappig en ontroerend kan zijn, bewijst mightysociety3. Bij binnenkomst in de theaterzaal loop je tegen een soort installatie aan. Een ruimte in de ruimte: een Droste-effect. Die ruimte blijkt de huiskamer van Aygul (een kruising tussen Ebru Umar en Ayaan Hirsi Ali) die in het kader van de terroristische dreiging een ‘healing party’ geeft. Veel wordt er niet gehealed en over terrorisme gaat de voorstelling (jammer genoeg?) slechts zijdelings. Wat vooral beklijft zijn de snelle dialogen en de soms hilarische, vaak schrijnende confrontaties tussen vier jonge mensen op zoek naar houvast, naar liefde en identiteit. Politiek relatiedrama. Confronterend, herkenbaar, actueel. Genoten van de inspirerende speelprestaties en na afloop van het live nagesprek. Zien!

Leuke en verassende decorsetting, een grote conferentie tafel helemaal compleet met glazen, fruitschalen, koffie, thee en lauw water. Wij worden als publiek zijnde direct meegezogen, moeten onze naam, leeftijd en beroep op het grote tafelkleed schilderen. En dan knalt het los, teksten van De theatrale Grootmeester Ko van den Bosch. Maar al veel te snel gaat het allemaal rommelig, kortaf en onsamenhangend worden. Hup, daar een dansje, waarom schijnt niemand te weten? Dan weer een kort interview met een van de bezoekers wat direct ten einde raakt als de desbetreffende bezoeker werkelijk antwoorden of vragen probeert te geven. Allemaal extreem warrig en na een half uur ben ik weg en schenk mij zelf water toe, het is uitzitten geworden, niets raakt of geeft een ontroering veel bla bla bla. JAMMER

Theater in een kerk is al eerder vertoond, maar op een stellage rondom het speelvlak zitten heb ik nog nooit eerder gedaan. Je zit letterlijk bovenop de acteurs en dat maakt het een hele bijzondere ervaring. En dan zijn het ook nog eens acteurs van dit kaliber! Het was even wennen aan het voortdurende rondlopen van iedereen maar al snel snap je waar dat goed voor is. De volledige Oresteia is nogal ingekort zodat het in 3 delen van een uur past. Die inkorting maakt het tot een helder verhaal, dat goed te volgen is. Er wordt minimaal gebruik gemaakt van atributen; een klassieke tekst en geweldige acteurs, dat is alles. Maar het werkt. De voorstelling heeft een stuwend ritme. Het ensemble is een eenheid, hun blokvorming werkt extra dramatisch. Prachtige kostuums ook. Hele sterke voorstelling.

Bijna twee uur op het puntje van de stoel. Het verhaal begint bij een blinde marktkoopman op de markt van Athene. Hij ontmoet daar een buitenlander die een talisman koopt voor zijn ongeneeslijk zieke dochter. Dan ontvouwt zich de geschiedenis van de ten dode opgeschreven Ninon en haar geliefde Gino. Rosa Vandervost speelt haar prachtig ingehouden koppig, terwijl Jurgen Delnaet alle mannenrollen voor zijn rekening neemt. Zij laten de evocatieve tekst volledig tot zijn recht komen: nooit wee, altijd licht en zuiver. En dat op een speelvlak van hooguit drie bij vier meter en met slechts enkele attributen. Een verademing.

De Musical Annie was echt heel mooi,
qua decor was het helemaal in orde!
Het boeit je meteen vanaf het begin, alleen wat wel heel zielig was, dat het meisje die Annie speelde (Esmee)
ziek werd op het podium. Ze begon te hoesten tijdens een liedje, maar heeft het wel proberen af te maken! Heel knap gedaan! Het publiek wist eerst niet eens dat het er niet bij hoorde. Maar later kwam er een inval Annie (Marieke)
die het overnam. Het was een geweldige show, met veel humor! Plezier voor jong & oud!

Fantastische voorstelling!! beantwoordde helemaal aan mijn stille wens zelf eens een voorstelling te maken als ik mijzelf soms bezig zie in het getob met het “hedendaagse gezin”: Het geworstel tussen je eigen verlangens/ambities, tekortkomingen en alles wat je weet over psychologie en de hoop het beter te doen dan je ouders. Ik heb gebruld van het lachen en ook gehuild. MUG bedankt!

Een blinde verteller, een onontkoombaar lot,een rivier die moet worden overgestoken, mummies, vogels - er valt bij dit aan John Berger ontleende verhaal (To the wedding)als toeschouwer veel te puzzelen. Maar dat is tegelijertijd ook veel om van te smullen.
Zonder dialogen en met een erg sober toneelbeeld, toveren Jurgen Delnaet en Rosa Vandervost een prachtige voorstelling op de planken. Ze spreken als Ninon, als Tsobanakos, als Jean, als Gino, als Zdena over de grote thema’s liefde en dood en de troost van de verbeelding. Poëtisch, niet moralistisch en onsentimenteel. En ook goed getimed afwisselend ontwapend, heftig, uitbundig, ingehouden of hartstochtelijk
Net als eerdere “detijd”-producties is ook deze weer een waar genoegen gebleken.

Wie noemt z’n zoon nou Ado? Een fervente voetbalsupporter van Ado natuurlijk. In de lege ambiance van de voormalige KPN hallen zien we Sophocles’ Griekse tragedie Ajax, omgewerkt tot de moderne voorstelling Ado/Ajax. De PR-bobo van Ado kan het woord Ajax amper uit z’n strot krijgen; hij blijft steken in een hatsjoe-niesbui. Ado’s moeder gelooft niet dat haar zoon een wanhoopsdaad heeft gedaan, ze rent gebogen terug naar haar stamppot met spekkies. De voorzitter van de supportersclub stemt ten leste in met de begrafenis van Ado onder de middenstip van het nieuwe Aad Mansveld-station. Niet in Den Haag gvd. In Veurburg nota bene. De weduwe zal kleine Aadje wel groot brengen. Theatergroep Drang boeit anderhalf uur met geraffineerd spel. En wat leuk dat Ado’s vader met dat zuidelijke accent toch een echte Hagenaar is.
Jos van den Berg

Mijn avond kon niet meer stuk
Niet nadenken gewoon gaan, these guys rock!!