Komt een beetje langzaam op gang, maar is uiteindelijk best goed. Best wel prettig af en toe om zo’n voorstelling te zien met echte personages en een plot. Tomaten voor de voice-overs. Maria Goos moet maar vaker toneel schrijven, dan leert ze dat wel af.

Komedie, wanneer zie je dat nog eens! In een hele volle Stadschouwburg. Maria Goos zei ergens dat ze het zwartste in zichzelf heeft opgezocht voor deze voorstelling. Het viel nog al mee. Het was nog geen echt toneelstuk, maar de dialogen klopten goed. Ik moest zelfs echt hard lachen op een gegeven moment. Marisa van Eyle viel een beetje uit de toon; haar personage was een allergaartje dat alles moest aanzwengelen. Speciaal voor Kut Cobain grap een geweitje.

Om te beginnen een ergenis over mensen die tijdens een voorstelling hun kop niet kunnen houden, zoals de mensen naast me. Vreselijk!!!
De voorstelling was erg fijn. Lekker gelachen om alle acteurs, maar met name om Peter Blok met zijn absurde grappen. Mooi toneelbeeld, niet te moeilijk (wel wat felle lampen in het begin). Mooi spel van iedereen. Leuk script, waarin Maria Goos laat zien hoe mooi de Nederlandse taal is. Lekker herkenbare situatie ook. En één zin trof voor mij de essentie van theater (al was het niet in die context): “We zijn hier voor de mooie herinnering.” En het zal inderdaad een mooie herinnering zijn.

Waarom heeft Moose deze voorstelling stelselmatig genegeerd? Zelfs in de selectielijst niet terug te vinden, en toch al eind september in première gegaan. Bram van der Vlugt en Rudolf Lucieer spelen de twee wetenschappers die aan de basis van de atoombom hebben gestaan en vragen zich af of ze destijds de juiste beslissingen genomen hebben. Prachtig stuk van Michael Frayn (‘Noises Off’) met een verrassende bijrol voor Liz Snoijink. Nog te zien tot eind november door het land, maar naar ik begreep haast overal al uitverkocht. Haast u naar dit spannend staaltje lange afstands-acteren!

Conventionele voorstelling, een gewei voor de spannende vormgeving en een voor het levendige spel. Twee tomaten voor de saaie en o zo duidelijke regie en het einde, dat een ergerlijke, geforceerde climax was. Toch gewaagd van regisseur Tuinman om een ‘droog’ onderwerp spannend op de planken te willen brengen.

Ik vond het een boeiend, en vooral mooi stuk. Zeer goed acteerwerk van alledrie de spelers en een simpel, maar mooi decor.In 1 woord: prachtig…

Geen woord past hier, slechts een eerbiedig zwijgen. Zal ik, bij afwezigheid van Ramsy Nasr, de rest van mijn leven vruchteloos blijven zoeken naar deze voorstelling?

hooggespannen verwachtingen worden niet ingelost. Ramsey speelt goed, alhoewel soms wat op effectbejag gericht. Maar de tekst van het stuk is voor mij te hermetisch. Elke zin roep een plaatje op, maar de plaatjes vormen samen alleen maar onduidelijkheid. Elke keer als ik even denk te begrijpenwaar hij het over heeft, verliest hij me weer. De voorstelling intrigeert een beetje, maar mist richting.

Een tekst vol pathetiek, een mooi koppie, een professionele houding in een voorstelling die niet perfect verloopt en desondanks geen moment boeit en een gedichtenbundel waar ik geen brood van lust.
Conclusie: nomineer die jongen toch voor de Louis d’Or.
Conclusie: Jezus is terug op aarde en hij heet Ramsey.

Halverwege stromen de tranen over mijn wangen (in een kleine zaal, nota bene) en ik weet simpelweg niet of het van ontroering is of van het feit dat ik al een half uur niet meer heb geknipperd. Als ik heus wel zie wat jij allemaal uit de kast trekt om mij voor jou te winnen, maar dat me geen ruk kan schelen omdat het zo spannend, origineel, teder, breekbaar, hemelbestormend, overmoedig en hartverscheurend is, heb je de voor mij perfecte voorstelling gemaakt.
Geef hem maar 5 geweien, die Ramsey.