FAME The Musical
Sprankelend dansspektakel met een vleugje diepgang

Sinds de film uit 1980 en de populaire tv-serie uit de jaren tachtig kent het Londense West-End alweer een jaar of tien een musicalvariant van FAME. Wereldwijd was die een enorm succes en Joop van den Ende Theaterproducties presenteerde vier jaar geleden ook een Nederlandse versie. En nu is de meest populaire dansmusical in een korte exclusieve en eenmalige tour in diverse theaters in Nederland te zien, met een geheel Engelse cast.

In de jaren tachtig was het eenvoudig: meisjes waren op Bruno, de zachtaardige pianospelende krullenbol, óf op Leroy, de brutale swingende negerjongen uit Harlem. Anno 2006 is de keuze niet meer zo gemakkelijk: elke student aan de New Yorkse High School of Performing Arts heeft zo zijn eigen charmes. Wel is Tyrone Jackson duidelijk geïnspireerd op Leroy Johnson en heeft Nick Piazza wel iets weg van Bruno Martelli. Ook bij de docenten zien we oude bekenden in lerares Engels Miss Shermann en Mr. Scheinkopf, de joodse muziekdocent (Sho-Sho-Sho-Shorofsky!). De van oorsprong Engelse choreograaf/regisseur/acteur Barrie Stevens werd gevraagd voor de rol van dramadocent en hoefde daar niet lang over na te denken. Hij speelt zijn cameorol met verve, al staat er voor hem helaas geen enkele danspas in het script.

Via verliefdheden, teleurstellingen, blessures en andere harde levenslessen volgen we het verhaal van een groep studenten aan de ‘P.A.’ vanaf het moment van hun auditie tot aan het eindexamen. Ze hopen allemaal op een toekomst als succesvol acteur, zanger, danser of muzikant. Helaas loopt het voor Carmen Diaz, Latino-Amerikaanse met grote ambities, tragisch af. Zij zoekt haar heil in Los Angeles en gaat daar aan harddrugs ten onder. Het probleem van analfabetisme wordt luchtig aangestipt middels het dilemma van Miss Shermann, die het ontroerende ‘These are my Children’ ten gehore brengt. De zangsolo’s leiden trouwens vrijwel zonder uitzondering tot kippenvel, aangevoerd door Lucy Newton in haar rol als Serena Katz, de Julie Miller van destijds. Maar uiteraard is de hoofdrol weggelegd voor het adembenemende voetenwerk, de choreografie: van klassiek ballet tot rock ‘n roll. Blijf als toeschouwer dan maar eens stil op je stoel zitten! Hier en daar zijn de verhaallijnen iets te fragmentarisch, maar het resultaat is een sprankelend dansspektakel dat in het Engels zeker tien keer geloofwaardiger klinkt. I wanna live forever!