theaterpraat

Vertraagd effect: Hedendaags theater in 1 inleiding en 18 interviews

Geen gelegenheid de laatste weken naar het theater in Londen te gaan, vooral jammer omdat ik het nieuwe stuk ‘Sit & Shiver’ van (ouder geworden) enfant terrible van het Britse theater, Stephen Berkoff net heb gemist en daarbij de kans om een vergelijking met De Graaf’s ‘Vrede’ te maken (allebei stukken spelen zich af rond de sterfte van een familielid/geliefde).In plaats daarvan wil ik een boek aanbevelen dat mij enorm heeft laten helpen in het oriënteren in het Nederlandse theaterlandschap. Vooral wil ik aandacht voor het boek vragen omdat zelfs Moosers van eigen zeggen soms een beetje hulp nodig hebben in het plaatsen van wat ze op de planken zien, en volgens mij kan dit boek beter gepromoot worden. ‘Vertraagd effect’ bestaat uit 18 interviews met de huidige generatie van (jonge) theatermakers, Oscar van Woendsel, Ellen Walraven, Jacob Derwig, noem maar op, maar, misschien belangrijker, een uitgebreide inleiding (200 plus bladzijden) over de ontwikkelingen in het toneel sinds het Actie tomaat. De context waarin de huidige gezelschappen en theater makers werken wordt terug naar 1969 getraceerd. Daarbij waagt de schrijfster van de inleiding, Anja Krans, het ontstaan en veranderingen van stromingen binnen het theater aan veranderingen in de bredere maatschappij te koppelen (en ook, weer actueel, aan veranderingen in cultuurbeleid).Die stromingen binnen het theater worden geïllustreerd met beschrijvingen van kenmerkende voorstellingen, beschrijvingen van bijzonder inzicht die mij (weer) laat voelen hoe oppervlakkig mijn eigen kijk naar, en recensies van, voorstellingen zijn geweest. Door dit boek te hebben gelezen (eigenlijk heb ik het nog niet uit) begin ik te praten alsof ik weet waarover ik het heb, maar één nadeel is dat je het boek niet zomaar in een keer kan doorlezen, zo inhoudelijk is het. Een paar bladzijden per keer, en rustig lezen, is mijn aanbeveling.Tegelijkertijd met de inhoudelijke waarde, ziet het boek er gewoon leuk uit. Om de interviews te vergezellen waren fotografische portretten gemaakt die vanzelf interessant zijn, alsof ze iets van de geïnterviewden laten zien. In ieder geval, wordt de lezer in staat gesteld om in het café theater foyer te zeggen, “Oh, kijk, daar is… “. Het boek wordt nu al opgenomen als een standaard in een paar universiteiten maar als je als ‘gewone’ liefhebber een voorstelling in context wilt plaatsen, moet je dit boek hebben.’Vertraagd effect: Hedendaags theater in 1 inleiding en 18 interviews’ is beschikbaar van het Theater Instituut Nederland en ‘alle goede boekhandelaren’ voor €20.

Terry op 21/02/2007 - 15:10   3 reacties

reacties

Ik zou moeten toevoegen dat ik de schrijfster een beetje ken in verband met mijn onderzoek in Londen maar deze recensie is geenzins een poging ‘to curry favour’ - nee, echt niet…

Terry 21/02/2007 - 15:15

Ik heb net een uitgebreide bijna-reactie gewist over tomaat en dat ik echt geen zin heb om in alles wat ik zie een verband daarmee te zoeken. Maar ik geloof (en hoop, uiteraard; en wie had je dan ook weer, liefde of zo?) dat dat niet de basis voor des schrijfsters analyse is, noch voor des fotograafs kiekjes. Alle Ontwikkelingen sínds tomaat, dáár kunnen we wat mee!

Jammergenoeg ben ik net jarig geweest, het had een aardig cadeau kunnen zijn… Vooral “omdat zelfs Moosers van eigen zeggen soms een beetje hulp nodig hebben in het plaatsen van wat ze op de planken zien”…
Nou heb ik zelf zoiets natuurlijk nooit gezegd, ik kijk wel uit :)
Nee, zelf plaats ik met losse handen al wat groeit en bloeit in een desnoods zelfgetimmerd hokje (ook dit fraaie boekwerk maakt dikke kans op een mooie zichtbare plek in een of andere hoek), maar ach, eens een boek lezen kan vast geen kwaad. Mogelijk voorkomt het wat theaterbezoek en een uit gebrek aan kennis der post-tomaat-ontwikkelingen voortkomende misplaatste minirecensie..!

Mogen we hier trouwens ook aan miniboékrecensies doen?
En bestaat de term post-tomatisch stress syndroom al?

eswé 22/02/2007 - 20:03

”Zelfs Moosers van eigen zeggen soms een beetje hulp nodig hebben in het plaatsen van wat ze op de planken zien’ - Nou heb ik zelf zoiets natuurlijk nooit gezegd’

—- Ik bedoel sommige Moosers, natuurlijk… Twee om precies te zeggen, ik en een andere Mooser…

:)

Terry 23/02/2007 - 22:35