theaterpraat

Afgelopen week naar de musical ‘Thoroughly Modern Millie’. Normaal gesproken heb ik een hekel aan musicals (tenzij het Gilbert en Sullivan is - oer-Engels) omdat het door en door clichématig is (dat is precies de charme zou je misschien zeggen) maar één van mijn studiegenoten speelde mee dus ik dacht, net als elf andere medestudenten, dat ik Chris (Morris) zou steunen.Ik begon mijn twijfels te krijgen toen Valerie, die de groepsreservering had gemaakt, mij voor mijn geld vroeg. Met groeps- én studentenkorting was het al ?13,50 wat heel goed voor het West End zou zijn - zeker als je nu je studiebeurs in euro’s uitbetaald zou krijgen (kijk naar de koerswisseling) - maar niet, dacht ik, voor een amateur voorstelling. Dan bleek dat de voostelling niet in het centrum zou zijn als eerder gezegd - maar in Richmond: een chic wijk, maar niet zomaar te bereiken van Highbury en Islington waar ik mijn werk op een donderdag en vrijdag heb.Na een uur, kwam ik in Richmond aan en moest mijn weg zien te vinden naar Richmond Theatre, nog één van die oude theaters van achttienhonderd zoiets met een damespubliek die niet veel jonger is. Toch heeft zo’n theater van rode pluche, gepoetste koper en hout charme - maar binnen de kortste tijd was het even vechten om naar de zaal te gaan, laat staan de bar, omdat er zo heel erg veel van die dames waren. Zo’n groot publiek is natuurlijk gezond voor een theater - vooral een theater die niet gesubsidieerd is - maar kijk naar de programmering: een toneelbewerking van de Hitchcock film ‘The 39 Steps’, Noel Coward, Agathie Christie, ‘Treasure Island’ en een Britse klassieker ‘The Deep Blue Sea’ van Terence Rattigan (eigenlijk heb ik een zwaktepunt voor Rattigan en ‘the well-made play’) en een comedie van Richard Bean (misschien om een beetje zakgeld te verdienen terwijl hij voor het Royal Court and Royal National Theatre schrijft). En dan met de bekende gezichten van het voorbije van tv en film.Ik ben een voorstander van iets van een profijtbeginsel maar deze programmering helpt mijn betoog niet…Ik bestelde een drankje - een grote, toegegeven - en een spa blauw voor een klasgenoot en, omdat het zo druk was, nog een drank voor tijdens de pauze zodat ik niet lang hoefde te wachten om aan de bar te komen.Dit laatste was nog een openbaring voor medestudenten: ‘Hoe weet je welk drank voor jou is? En waar doen ze die drankjes?’ ‘De drankjes worden aan de zijkant gedaan op papier waarop je naam is geschreven’. ‘Wat is te voorkomen dat iemand anders jouw drank meeneemt?’ ‘Er, dat kan misschien gebeuren maar is niet te verwachten’.En de voorstelling was heel erg goed en ik denk niet dat het beter zou zijn geweest als het in het West End was. Toch je klassieke musical waar vertrouw en hard vechten wordt beloond en traditionele normen en waarden de kwade overwinnen, blah, blah, blah. En Chris was heel goed hoewel hij voor nu slechts ‘in the chorus line’ was en het kennelijk niet zo gek is om professioneels te willen worden (na een leven als ICT’er…) en daarom een MA in Arts Admin op koste van zijn vrouw… Een element van de voorstelling dreigde een diplomatieke rel te veroorzaken en dat was de twee Chinese personages die typetjes gespeeld door twee ‘autochtone’ Engelsen waren. Een diplomatieke rel gezien dat een derde van onze opleiding wordt opgemaakt door mensen uit China, Japan, en Taiwan. Het kon niet erger dan de ‘Black en White Minstrels’ zijn, dacht ik - blanke zangers opgemaakt als ‘negers’ in de seventig jaren na vergelijkbare performers in Amerika van de dertig jaren - über niet-pc, net als ‘neger’ poppen - ‘Gollywogs’ - en niet te vergelijken met het milde ophef over negerzoenen in Nederland (trouwens, nooit, nooit, nooit het woord ‘neger’ in het Engels gebruiken, zelfs als je zwaart bent). Mijn angstige blikken naar mijn medestudenten waren helemaal onnodig: ze vonden het hilarisch, vooral de pogingen op Kantonees wat kennelijk heel slecht was, maar toch herkenbaar.Op weg terug naar het treinstation merkten mijn medestudenten wat een leuke wijk Richmond was - goed uitziend, schoon, en niet bedreigend. Maria uit Griekenland dacht aan in Richmond een kamer te gaan zoeken. Ik vertelde haar hoeveel ik voor mijn drankjes in het theater moest betalen. FeestEerste dag op mijn andere baan bij Company of Angels om toneelstukken uit heel Europa voor te zorgen en beoordelen voor het Theater Cafe festival in november. Ik weet dat NL geen korrel belang voor het buitenland heeft (Jerry en Anja weten dat ik zij niet bedoelen) dus ik zal het hier niet over hebben maar eerder over het feest die op mijn werk op dezelfde avond is geweest.Jonge regisseurs die gesponsord worden om ervaring op te doen. ‘Imploding Fictions’, van twee net afgestudeerde regisseurs die net een of ander belangrijke prijs in Italië hebben gewonnen. Twee regisseurs die nu €100 per repetitie aan een beruchte agent moeten betalen voor een slecht vertaalde tekst (ja, Rina, je weet wie ik bedoel dus niet doorvertellen, hoor!). Nieuwe faciliteiten en steun voor beginnende regisseurs. Abigail en haar locatie voorstellingen waarmee het publiek een eigen gevangenis moeten bouwen. En de lief, lief Marie wiens baan ik nu doe en waarover ik en waarschijnlijk veel anderen verstandiger moest doen, vooral omdat ik minstens 15 jaar ouder ben.Maar hoewel ik het over Marie wil hebben (gevaarlijk omdat het een Walloonse is die toch een beetje NL’s verstaat) wil ik het over een bepaald gesprek hebben. John Retallack, artistieke leider van Co. of Angels en normaliter een fan van alles wat NIET Engels is, was enorm lovend over Londen. Eerst had Marie gezegd dat ze even had gedacht om terug naar Brussel te gaan maar na twee dagen terug weer dacht dat Londen lang niet uitgeput was, dan had een Argentijnse John verteld dat ze het hier geweldig vond omdat ze aan haar CV beoordeeld wordt en niet aan haar uiterlijk (gelukkig luistert iedereen in NL naar mijn ‘schattig’ Barry Stevens-accent in plaats van naar mijn cv te kijken). En dan had John het over de bruisende creativiteit van de stad ondanks het feit dat het keihaard vechten is om te overleven. Ik herinner me dat hij ook een vergelijking met de democratie van de Griekse oudheid deed wat toch een beetje wankel is omdat er toen geen democratie voor vrouwen en slaven was en ook omdat buiten zijn gezelschap er minder neiging is om naar een mindere te luisteren… maar toch. Oh, en onze zakelijke leidster, Teresa, is een deskundige in de Griekse oudheid zowel als Europees jongerentheater dus dat zou voor leuke gespreken zorgen, denk ik. Eigenlijk kan ik heel weinig over het gesprek herinneren behalve dat John zo lovend over Londen was. Ik zou ook zo lovend zijn maar pas als de verzorgingsstaat weer in het leven wordt geroepen, dat er iets van een bewustheid van maatschappelijk en individu verantwoordelijkheid komt, dat ouderen niet meer van het koud dood gaan en als iedereen Nederlands leert spreken. BaanEn deze baan. Ik moet voor toneelstukken zorgen uit heel Europa, niet alleen de EU maar het groter, geografische Europa (Waar eindigt dat eigenlijk? Okee, Rusland, maar die kleinere staten onderaan?) en ze beoordelen voor mogelijke opvoering in Londen tijdens het festival - wat kan leiden tot een volledige opvoering. Dus de enige, echte kans voor de opvoering van het toneelstuk uit… probeert een naam van een fictief, Europees land te verzinnen vergelijkbaar met Verweggistan maar kan niets bedenken… in Londen is… ik.Gelukkig is mijn genot van macht groter dan mijn angst voor verantwoordelijkheid maar het maakt mij te denken over hoe mensen in zo’n positie komen. Misschien hadden ze een goede intuïtie dat ik een ‘good egg’ ben en dat ik mijn best zal doen en dat ik eerlijk ben. Een paar jaar geleden wist ik niet eens wat een ‘gatekeeper’ was (voordat Elena die Cultuurwetenschappen aan Erasmus Universiteit had gestudeerd, mij vertelde) en nu ben ik zelf zoiets (ik beslis wie door het hek komt). Ik maak ook een poging om contact met nationale culturele instellingen op te nemen in plaats van mijn duister netwerk van contacten te gebruiken en verbreden: als het goed is heb ik de naam van het contact, ambassade, land en taal correct ingevoegd in elk standaard e-mail die ik heb gestuurd…Toevallig heb ik net vandaag een tekst afgedrukt om te lezen die nu in de minirecensies zit, eerder het gevolg van het duister netwerk van iemand anders dan de mijne…