Als toneelliefhebber ben je over het algemeen gewend bij een musical bedrogen uit te komen als het gaat om het acteerwerk. Bij de musical Les Miserables is dat anders en dan niet in de laatste plaats door het acteer werk van Renee van Kooten die de rol van Jean Valjean speelt. Ja, het is groot en soms ietswat over de top. Maar dat is musical en daar ontkom je ook bijna niet aan als er een zaal als het Nieuwe Luxor Theater bespeeld dient te worden. Maar Van Kooten acteert en is niet enkel bezig de a’s en de c’s te halen. Hij speelt doorleeft, maakt een daadwerkelijk transformatie naar zowel de jongere als de oude Valjean en speelt van het begin tot het eind vol passie en vakmanschap. Prachtig. Ook Nurlaila Karim is als Fantine een prechtige verschijning. Intens gezongen en geacteerd sterft zij in het eerste deel van de voorstelling. En dat is jammer. Zij is, op Marjolein Algera na, de enige vrouwelijke hoofdrol die écht uit de verf komt. Barbara de Wit als Eponine is vlak, maar zingt ‘Heel Alleen’ vanuit het hart. Suzan Seegers stelt teleur als Cosette. Ze beschikt over een sterkte stem, maar is hierin vaak onverstaanbaar en zingt zo technisch dat het inhoudelijk te wensen overlaat. Freek Bartels en Jamai Loman zijn als de studenten Enjolras en Marius geloofwaardig en zingen en spelen overtuigend, Bartels hierin voorop. Het duo Marjolein Algera en Gerben Grimmius is als het herbergiersechtpaar Thenardier ijzersterk en brengt de nodige lucht in de voorstelling. Marjolein Algera is duidelijk een toneelactrice en speelt haar rol schoon en helder. En dan is er natuurlijk nog Wim van den Driesche als Javert. Mooi gespeeld en gezongen en zeer geloofwaardig in zijn zelfmoordscene. Het decor en de kleding zien er fantastisch uit en de verstaanbaarheid van zowel de solisten als het ensemble is, op een enkeling na, optimaal en wenst geen verbetering. Maar de held van de voorstelling is en blijft Renee van Kooten.