Het verhaal is simpel. De voorstelling speelt zich af in Club Tangorilla, een nachtclub. 5 individuen op zoek naar geluk, elkaar en zichzelf. Met weinig woorden maken de spelers van Lieber Gorilla alles meer dan duidelijk, waarbij er toch plaats blijft voor eigen interpretatie van het stuk.
Goed punt aan de voorstelling is het toneelbeeld. Flessen, sigaretten, een pisbak, de bar, en de belichting, geen 5 sterrenhotel, en ook geen elite-club, maar een levensechte louche tent.
De vijf personages zijn allen heel verschillend. Ze hebben echter duidelijk een ding gemeen: ze zijn doodongelukkig. Claudia Hauri overtuigd in haar rol als een vrouw die slecht ter been en verlaten, maar wel degelijk dominant is. Momenten van kwetsbaarheid en kracht wisselen elkaar op precies de goede momenten af, ondanks haar gebreken heeft de rest ontzag voor haar. Claudia zet haar personage neer vol allure en stijl. Een stuk minder krachtig maar prachtig breekbaar is de personage van Dagmar Chittka. Zij stort zich wanhopig in de armen van de aanwezige mannen, maar zonder het ware geluk te vinden. Vooral in de fysieke scènes is zij sterk door middel van de soepele, maar toch beheerste bewegingen. Dan de mannen, wederom 3 verschillende karakters, om maar te beginnen met de personage van Reinier Schimmel, die gelijk aan het begin van het stuk de aandacht trekt door zijn tango-duet met… een stoel. Prachtige bewegingen en mooie gezichtsuitdrukkingen. Van zijn gezicht zijn hele verhalen te lezen, die je als bezoeker uiteraard zelf moet vormen, want Lieber Gorilla is “nadenktheater”! Vooral tijdens de Entr’acte, een gedeelte van de voorstelling waarbij er van kleding wordt gewisseld straalt hij slechts in een slip - met bloem - en een haarklem in zijn haar een soort engelachtige man uit, op zoek, maar zonder iets te vinden. Dan is er zijn louche pooierachtige tegenpool in Andreas Scharfenberg, die de dames met heel iets anders probeert te imponeren dan met zijn liefdesdans of zorgzaamheid. Het onvervalste macho imago wordt nog eens extra benadrukt door zijn kleding en houding. Als laatste, maar zeker niet als minste is er dan Luc van Esch, die als gladde jongen begint, maar eindigt als een weerbare aangetaste man. Aan het eind van de voorstelling, als door een door Chittka gezongen lied klinkt, is het behalve aan het publiek dan ook eindelijk duidelijk aan de karakters op het podium: ze zijn verloren, alleen, en zullen het geluk waarschijnlijk niet meer vinden. Ze zijn helemaal op zichzelf aangewezen. Op dat moment kleedt van Esch zich uit en blijft naakt tot het einde van de voorstelling. Hij eindigt als een verlangende Jezusfiguur met een zekere trots over zich, alsof hij zijn ellende niet wil toegeven. Herkenbaarheid van onze eigen ellende alom. Maar vooral van de verdringing van onze ellende. Een gedeelte van het stuk bevat zelfs een ware ‘underground party’ inclusief pillen, drank en een uitgespeelde roes. De scène over het algemeen duurt iets te lang, maar het idee erachter is mooi. Wellicht dat hij in een kortere versie meer indruk zal maken. Maar vooral het sombere gedeelte erna is prachtig, waarin zowel Schimmel maar vooral van Esch tonen dat ze wel degelijk gevoel in hun donder hebben door middel van een voor hen zo te zien zwaar vallend gesprek, namelijk over een verdwenen liefde. Weer ruimte voor interpretaties en emoties. En als je uit de voorstelling komt, komt opeens naar voren wat de kracht van Tangorilla is. Want je voelt je niet wanhopig, je bent niet verdrietig om wat je hebt gezien. Je hebt namelijk ook gelachen tijdens de voorstelling. Het moet allemaal nog even bezinken en op de terugweg ga je erover nadenken. En dat is nou precies wat een goede voorstelling moet doen. Kortom: Tangorilla is op een paar kleine schoonheidsfoutjes na prachtig om naar te kijken, zoals het echte leven: leuk en pijnlijk tegelijk.

Hamlet hamlet, mijn verslaving voor Hamlet is geboren! Woooow Jacob Derwig… mocht je Kim van Kooten ooit verlaten, laat dan wat achter. Ik wil je nummer!

Lieber Gorilla brengt 2 voorstellingen ineen. Dat wil zeggen, dat was hun opzet. Maar desalniettemin hadden de beiden voorstellingen wat met elkaar te maken. De eerste, Entr’acte, gemaakt door Claudia Hauri. Een tragisch duet tussen 2 mannen (nb: Hauri zou deze voorstelling eerst zelf dansen maar kon dit wegens een blessure niet doen). Het duet is prachtig uitgewerkt, een hele andere vorm van dans waar meer mensen van zouden moeten weten. De dans in combinatie met de dans en de onstage verkleding van een van de heren en de transformatie van hem van een man naar een vrouw maakt het niet humoristisch maar dramatisch. Zijn tegenspeler blijft met een stalen gezicht doordansen als een ware macho. De maskers van beide heren lijdt uiteindelijk tot een tragische dood. De gezichtsuitdrukkingen en het speelse geven perfect een doorsnee man-vrouw relatie weer hoe deze normaal worden voorgesteld. De humor die erin gestopt is werkte bij velen op hun lachspieren maar het had iets tragikomisch waar ik er niet door kon lachen. De heren speelden zo met het publiek en juist de enorme tegenstelling tussen hen werkte zo, dat je hoe dan ook hun persoonlijke pijnen van hun gezichten af kon lezen. Prachtig gedaan.
Dan La Petite Mort, een voorstelling gemaakt door de andere helft van Lieber Gorilla, Dagmar Chittka. Ook zij is erin geslaagd een voortreffelijk emotionele en bittere voorstelling te maken. Het speelt tussen 2 zussen die hun ondergang lijken te vinden in een hotel in Venetïe dat onder water staat.
Ook al wordt er weinig gesproken, deze verhouding en situatie wordt uitermate duidelijk. Met enkele woorden tekst wordt precies het juiste gevoel aangegeven, de wanhoop en het vertrouwen in elkaar. Prachtige - haast acrobatische - acts in de tissu (voor de niet-dans kenners onder ons: doek) onder ons. Veel verschrikte kreten kwamen er dan ook uit de zaal toen Chittka van helemaal bovenaan de tissu helemaal naar beneden ‘viel’. Prachtig gedaan en voor het stuk zelf waarin de dood en de angst voor de dood een grote rol speelt een hele mooie bijdrage. Het doek heeft zelfs een luguber effect als het als een soort galg gebruikt wordt. De symboliek hiervan is fantastisch, evenals de voelbare pijnen vanaf het podium naar het publiek toe. Dit is echt! Beide dames laten zich van hun beste kant zien. Chittka danst zelf ook mee en begrijpt duidelijk waar de kracht van haar stuk zit, buit dit fantastisch uit, en neemt haar mededanseres, Sanja Hasagic, daarin mee, die met haar fantastische gezichtsuitdrukkingen ook een grote indruk bij het publiek achterlaat.

Van een zeer kritische toneel en theaterkijker niets meer dan lof voor Lieber Gorilla. Dit MOET ik nog een keer zien!