Zo. Die zit. Wat een mooie stuk. Willibrord Keesen heeft weer een prachtige voorstelling geregisseerd, en wat een fijne speelstijl geeft hij zijn acteur weer mee. Voor iedereen die het vooringenomen standpunt heeft dat monologen per definitie saai zijn, hier wordt het bewijs van het tegenovergestelde geleverd. Pourveur heeft weliswaar wederom een enorme lap tekst afgeleverd, hij mag er zijn. En Reinout Bussemaker ook. Je voelt je vanaf het moment dat je binnenkomt al aangesproken door zijn blikken. Als hij begint te vertellen over zijn avonturen word je moeiteloos meegenomen van hotel naar hotel, van bed naar bed. En hoe meer avonturen hij beleeft hoe meer ik me afvraag waar hij zijn voldoening nou eigenlijk in vindt. Ondanks zijn bravoure en nonchalante voorkomen wordt hij almaar treuriger. De emotionele lading blijft lange tijd op afstand, maar komt helemaal aan het einde alsnog hard bij me aan. Je voelt zijn wanhoop. Je zou hem bijna willen helpen, als je maar wist hoe. Deze man die volledig de weg kwijt lijkt te zijn, roept ondanks zijn vaak platte en seksistische uitspraken sympathie op. En meer.