Ook wij zagen deze verbluffende voorstelling een paar maand geleden. En we waren er helemaal ondersteboven van. Theatermaker Stef Lernous weet als geen ander woordenloos theater te maken, waar je aanvankelijk niets van snapt, maar toch onthutst buitenkomt. Net als die grote filmmaker David Lynch kruipt hij diep in ons onderbewuste en peutert met vuile nagels in onze diepste angsten.
Vuile nagels, want wat je te zien krijgt is zeker niet altijd even proper! Als geen ander weet hij de schoonheid van de lelijkheid te schetsen. Je kijkt naar beelden die stuk voor stuk ware schildermeesterwerken zijn, maar dan wel van perverse meesters als Goya of Bosch. En zonder dat je het beseft word je meegezogen in een ritueel. Een vreemd, brutaal en af en toe pervers ritueel. Toegegeven… Lernous kikt op underground horror films en dat merk je.
Dit sterk ritueel theater heeft inderdaad weinig te zien met het klassieke teksttheater. Maar als je open staat voor dergelijke spektakels dan krijg je iets te zien wat krassen maakt in je ziel.
Angstaanjagend mooi theater, dat zijn gelijke niet kent.
Even mooi en verbluffend is trouwens hun laatste voorstelling ‘Mythobarbital’. Even woordenloos en even onthutsend. Check it out…

Dit keer schoot Simons wel heel raak in Gent. Platform duwde je neus op wel heel actuele feiten en stond zoals beloofd midden in de realiteit.
Het was bovendien ook nog eens een echte acteursvoorstelling met mooie prestaties bij zowat de hele cast.
Met een enorme knal viel bij de aanvang een hele boel rommel op het decor. Een bijzonder indrukwekkende start. Vreemd genoeg viel de voorstelling dan eventjes stil. Het was even wennen aan het literaire spelen (geen echte dialogen, dus). Maar eens je de draai gevonden had, was het genieten geblazen. De nogal schunnige expliciete taal en dito levenswijze van de figuren sleurde je mee in een behoorlijk decadente situatie. Je genoot van het bijzonder virtuoze en fysieke spel, maar bleef wel met een zekere afstandelijkheid aanhoren wat die brave lieden ginds in Thailand uitspookten.
Als op het einde een buitenstaander - jazeker een Moslim - het geheel afkeurt en de daad bij het woord neemt en de boel opblaast; keur je dergelijk geweld niet goed. Maar je begrijpt wel waarom zo iets kan gebeuren…
Stof voor heel wat discussie in de t-bar!
Opnieuw waren er na de voorstelling trouwens heel wat wijsneuzen die platform maar niets vonden omdat de voorstelling een aantal elementen uit het boek verdoezelde. Blijf dan thuis en lees het boek, denk ik dan steeds…
Niet dat ik de Johan Simons van de superspannende locatievoorstellingen ten tijde van hollandia niet mis. Je mag er niet aan denken welke impact deze voorstelling zou hebben, mocht ze plaats gevonden hebben in één of andere Gentse havenloods…
De Nederlandse kranten hadden het over een belangwekkende voorstelling. En dat was dit platform zeker en vast! Meer van dat, zal ik maar zeggen…

Het doet je toch wat als je groot regisseur-idool plots heel bereikbaar dichtbij komt werken. Jarenlang trokken we Vlaanderen en Nederland door om toch maar een Hollandia-voorstelling op locatie te kunnen bekijken. Iets als ‘de Perzen’ in een Zaandamse autosloperij zal ik niet gauw vergeten. En nu staat hij dus in mijn theaterstad Gent als artistiek leider…
En dan over de asielzoeker zelf. Voor alle duidelijkheid: ik heb het boek niet gelezen. Je merkte al snel dat lezers het soms wat moeilijker hadden met de voorstelling. Blijkbaar waren de ingrepen in het verhaal en (vooral) het uiterlijk van ‘Beck’ (Wim Opbroeck) van dien aard dat het soms wat slikken was.
Dat deed mij dus weinig, zodat ik ten volle kon genieten van Simons’ asielzoeker. Mij viel al snel op dat we hier te maken hadden met een heel begrijpelijke, maar toch intellectuele tekst. Gedurende één uur driekwart bleef hij boeien. Je werd mooi meegesleept door het verhaal en dat alleen al is een verdienste van Johan Simons (geweien).
Wim Opbroeck en Elsie Debrauw wisten zonder veel moeite ontroering te verkrijgen, ondanks het niet geringe literaire karakter van hun teksten. En dat was absoluut de sterkte van deze voorstelling. Dé reden om deze asielzoeker niet te missen (geweien)
Naast deze twee hoofdrolspelers had je ook nog klasbakken Servé Hermans en Aus Greidanius Junior, maar hun rollen waren duidelijk minder ingevuld. Dat lag zeker niet aan hen, maar aan de keuze van de regisseur. Met die keuze viel te leven, al zorgde dat wel voor grotere afstandelijkheid… (toch een klein half tomaatje, maar zeker niet kwaad bedoeld voor Servé en Aus)
En het decor? Opnieuw een heel duidelijke keuze, waar je het mee eens of oneens kon zijn. Persoonlijk wist ik niet goed wat ik er moest van denken. Storen deed het niet, maar een grote aanvulling op het materiaal…? (ook een half tomaatje, maar ik twijfel)
Al bij al is deze eerste échte voorstelling van het vernieuwde NTGent een dikke aanrader geworden. Wie open staat voor ontroerend, literair, sterk geacteerd hedendaags theater mag deze voorstelling niet missen.

Het wordt eigenlijk hoog tijd dat deze zeer originele theatermakers uit de ondergrond verdwijnen. ieder jaar opnieuw staan ze met een voorstelling op het theaterfestival, en toch blijven ze relatief onbekend. zeker in Nederland.
Dit keer opnieuw toont regisseur Erik Devolder zijn unieke vertelmanier. Hij brengt op zeer aangrijpende en toch niet goedkope manier de gruwel van de concentratiekampen op de planken. Dat hij tot zo iets in staat is, bleek al uit ‘diep in het bos’ waar hij de gruwel van Dutroux voelbaar maakte… Dat hij van oorsprong een beeldend kunstenaar is, blijkt bijvoorbeeld nog es uit het eindbeeld: Julien Vandenberghe wordt vrijgelaten uit het Duitse concentratiekamp. De doden die hij in het kamp achterlaat zullen hem nooit meer loslaten. Als schimmen in zijn hoofd laat hij ze achter. Onbeschrijfelijk mooi, grimmig en gruwelijk tegelijk!
Geweien zijn er ook voor de Vlaams-Nederlandse cast. Vooral Johan Knuts blijkt nu echt bij de groten te gaan horen. Zijn woorden snijden als messen door de ziel van de theatergangers. De vertelstijl (letterlijk vanuit het dodenrijk) is zeer intigerend en beeldrijk. Dit uniek theatergezelschap, dat niet onterecht Ceremonia wordt genoemd - het zijn ahw levendige ceremonies -, blijft mij verrassen! Een topper in het Nederlandstalig gebied…

Wanneer het Publiekstheater een echte publieksvoorstelling maakt, dan is dat wel eens oppassen geblazen. Vorig jaar nog, bij de Vlaamse klassieker bij uitstek ‘het gezin van Pamel’ bleek dat te eindigen in een flauwe voorstelling… Regisseur Domien Van Der Meiren ontwijkt die val, door meteen te kiezen voor een - naar theaternormen - vreemde formule. Het stuk begint bij het einde. Al van bij het begin geraak je gefascineerd door deze werkwijze.
Tom Lanoye - momenteel misschien wel dé populairste schrijver in Vlaanderen - liet zich in deze voorstelling opnieuw opvallen als een ooggetuige van typisch Vlaamse situaties. Wellicht voor Nederlanders niet altijd even volgbaar. Hoewel de aanwezige Nederlanders en zelfs een paar Kosovaarse Vlamingen zich aardig amuseerden. Wellicht een beetje omdat zélfs zij een aantal Vlaamse clichés herkenden. Persoonlijk heb ik zelfs meer genoten van deze rake observaties, dan van het verhaal zelf… Ook fascinerend is vaak het randje van het politiek correcte denken dat hier tentoon wordt gesteld. Allochtonen worden hier net zoveel te kakken gezet als brave en minder brave Vlamingen. Dat zorgt voor monkelgelach bij sommigen, bij anderen bij verveeld lachen ‘mag ik hier wel mee lachen’.
Met de keurige schare acteurs die Van Der Meiren kon bijeen harken, kan er weinig mislopen. Je geniet mateloos van de rake typering, het vaak dolkomische acteren. Misschien is het niet dé perfecte voorstelling geworden, door de tekst zelf. Daarin had wellicht meer geschrapt mogen worden. Af en toe merk je wel dat deze tekst geschreven is voor een theaterstuk. Precies daarom resulteert het niet altijd in grote literatuur… Maar dat is wellicht met deze publieksvoorstelling niet echt de bedoeling.
Twee geweien voor de perfecte acteerprestaties, ééntje voor de typering van het Vlaamse verenigingsleven, twee voor de regie (het stuk omgekeerd spelen, maakt het zeker en vast boeiend)en één klein tomaatje voor het gebrek aan durf van Lanoye om te schrappen in bepaalde stukken tekst (de uitleggerige monoloog had al bij al wat korter gemogen)

Lang geleden dat ik nog eens een voorstelling zag, waar alle dingen die theater zo mooi maken perfect in hun plooien vielen: een ijzersterk, behoorlijk spannend, toegankelijk verhaal. Acteurs die spelen op het scherp van de snee (op de wat mindere bijrollen na) én een verrassend decor (niet echt klassiek-mooi, maar wel zeer functioneel gebruik van multi-media). De voorstelling vloog voorbij, ondanks de lange zit! Beetje vreemd, aan de hand van eerdere moose-recenties en kritieken, had ik me een heel wat mindere voorstelling ingebeeld… Zou het kunnen dat de recente hetze tegen Regisseur Ivo Van Hove een rol heeft gespeeld? In ieder geval is dit voor mij - en in Gent was ik zeker niet alleen - een Van Hove Grand Cru! Zes geweien: goe geweten