Waarschijnlijk hebben Lageveen en Witte zich erg verdiept in het leven en de ondergang van Haile Selassie, maar ze vergeten dat met het publiek te delen. Nu vraag je je steeds af of dit ook echt gebeurd is en begrijp je niet precies wat er aan de hand is. Ja, er is een opstand en waarschijnlijk is die terecht, maar hoe zit dat dan? Pierre Bokma en Ricky Koole zijn geweldig, maar de kostuums zijn vreselijk. De muziek gaat op je zenuwen werken maar het decor is juist weer heel ingenieus. Kortom: ik sta nogal dubbel tegenover deze voorstelling, hij lijkt nog niet helemaal af. Daarom toch één tomaat.

Het heeft even wat denken gekost maar ik heb toch besloten dat dit een goede voorstelling is. En dan voornamelijk omdat er zo ontzettend goed geacteerd wordt. Frank Lammers en Carice van Houten hebben ieder al een gewei verdiend, fenomenaal! De andere acteurs zijn ook heel goed, inclusief Paul de Leeuw (die al mijn vooroordelen wegspeelde). Maar Theu Boermans heeft wel erg geworsteld met het verhaal van Shakespeare. Ik begrijp niet zo goed waar die worsteling over ging, waarom hij er al die verhaallijnen aan moest toevoegen. Is Shakespeare niet lollig genoeg van zichzelf? Houdt Boermans niet van komedies of heeft hij gewoon moeite om te accepteren dat de liefde bestaat en dat mensen tot rare dingen in staat zijn om liefde te bereiken? En waarom al die liedjes tussendoor? Het was wel grappig maar het voegde niks toe. Geweien voor de acteurs, een tomaat voor het geknutsel aan de grote meester.

Eindelijk heb ik deze klassieker nou eens gezien, maar ik weet niet of ik er nou zo heel erg veel wijzer van ben geworden. Paul Binnerts heeft er een ingewikkeld verhaal van gemaakt met sprongen in de tijd en hij laat 15 rollen door 7 acteurs spelen. Voordat het stuk begint wordt op schoolmeesterstoon uitgelegd welke acteurs welke rollen spelen en dat blijkt geen overbodige luxe te zijn want vaak is niet duidelijk naar welk personage we kijken. Derek de Lint en Jara Lucieer lukt het wel om van het ene in het andere karakter te springen, de andere acteurs hebben daar moeite mee. Ik heb niet het gevoel dat er een leidende gedachte zit achter deze voorstelling, het maakt allemaal een nogal toevallig indruk. Waarom is er niet gesnoeid in het verhaal zodat er wat rollen konden vervallen, als het te duur was om meer acteurs in te huren? Dat had het verhaal misschien ook wat krachtiger gemaakt. Het toneelbeeld was nogal knullig met die overheadprojector en die duitse liedjes werden op een gegeven moment echt te veel. De geweien zijn voor de poging, de tomaten voor de uitvoering.

Mannen die vrouwen spelen. En hoe! Niet door een jurk aan te doen maar gewoon in een broek (met een vlot bloesje en hoge hakken, dat dan weer wel). Maar er staan heel duidelijk 5 vrouwen op het toneel, zelfs als Eelco Smits in zijn blote kont, bedekt met bloed vertelt over een sadistische ritueel zie je een vrouw terwijl er duidelijk een man staat. De enige echte vrouw (Marieke Heebink) is geen echte vrouw, maar een personage, een middel om het stuk verder te helpen. Vanaf het allereerste begin wordt je gegrepen en in verwarring gebracht door de bizarre setting, de spiegels die geen spiegels lijken, het toneel dat duidelijk een toneel is en toch weer niet. Niets is wat het lijkt. Maar het stuk komt als een mokerslag aan. Er gebeurt vrij weinig maar de tekst is zo beeldend dat je je af en toe walgend wil afwenden en toch gefascineerd blijft zitten omdat je je afvraagt hoe het verder zal gaan. Liefde doet rare dingen met mensen, niet alleen de liefde tussen man en vrouw maar ook tussen moeder en dochter. Prachtige voorstelling!

Prachtige vormgeving! Een gewei voor die claustrofobische trappen die heel effectief werkten en het ook heel spannend maakten (elke keer als er weer iemand van af kwam denderen hield ik mijn adem in: zometeen valt ie). Heel goed geacteerd ook. Het is een allemaal heel aannemelijk wat er op dat toneel gebeurd en dat is knap want het verhaal staat toch wel heel ver van ons moderne mensen af. Vooral Jaap Spijkers is geweldig als afschuwelijke macho en van Ariane Schluters Phedre blijf je je afvragen of ze nou heel gefrusteerd is, heel jaloers of gewoon een beetje gestoord. En dat is ook knap. Verder was het allemaal wel een beetje vlak maar wel goed gedaan.

Prima actrices die er echt zin in hadden en een herkenbaar gegeven. De zaal zat vol ouder wordende vrouwen (oftewel meisjes van boven de 45) die het ook allemaal heel hilarisch vonden. De geweien zijn voor de drie actrices (voor elk een) want die waren geweldig, het verhaal en de regie waren een beetje slapjes. Er ontbrak iets, misschien een apotheose want nu bloedde het wel een beetje dood. En op een gegeven moment weet je het wel, die malle gebaartjes tijdens de intermezzo´s. Maar Margot Ros is heel sterk als tuttige kruideniersdochter en de kapotte knie van Wimie Wilhelm is prachtig. Daarom toch de moeite waard.

Naar een voorstelling van MacBeth gaan is altijd weer spannend: wat hebben ze er dit keer van gemaakt? Een psychologisch drama, een ordinaire vechtpartij of ligt de nadruk op het machtsspel? Ik had van alles verwacht behalve een echte poppenkast. Na de eerste schrik (o nee, en dan moeten het publiek nog meedoen ook) ben ik helemaal om. Dit is echt weer eens iets nieuws. Al het bloed dat vloeit is vervangen door zaagsel, de wapens door mattekloppers en handvegers en de acteurs gedragen zich als echte poppenkastpoppen. Heeel knap gedaan, vooral ook dat consequente volhouden van die malle gebaartjes. Ook een gewei voor de kostuums, want dat versterkte het effect enorm. En ja, het is niet echt subtiel meer, een beetje plat zelfs af en toe maar dat hoort nou eenmaal bij poppenkast. Alleen die verwijzingen naar de hedendaagse politiek (waarden en normen, Balkenende-duimen) hadden er voor mij uitgemogen. Verder helemaal geweldig!

Hoe zag Willy Brandt er ook alweer uit in het echt? Ik ben iets te jong om dat nog helder voor de geest te hebben, maar aan het pak van Huub Stapel te zien was het een klein en breed mannetje. Ook als je geen van die duitse politici uit de jaren 70 kent is het toch een goed stuk over macht, vriendschap, spionage en intrige. Spannend verhaal, goed gespeeld in een effectief decor. De Oost-Duitse spion die aan de touwtjes trekt sluipt onder aan het podium voor het publiek langs en de rijen met lompe groene bureaus scheppen meteen een ambtelijke en benauwde sfeer. Stefan de Walle schittert als vanouds!

De vier muren waartussen deze twee broers zijn opgesloten staan heel letterlijk op het toneel, en ze worden ook letterlijk omvergetrokken als hun vader opeens binnenkomt en de verhoudingen verstoord. Mooi stuk, goed geacteerd. Ben toen ik thuiskwam wel even gaan opzoeken hoe dat ook alweer zat met Kain en Abel. Begreep toen ook pas dat “ben ik mijn broeders hoeder?”. Tjebbo Gerritsma deed me af en toe denken aan Robert de Niro, weet niet of dat de bedoeling was maar hij straalde eenzelfde soort ingehouden woede uit. En de net-niet-lege ijskast was geweldig. De humor maakt het verhaal dragelijk, anders was het wel heel erg vreselijk allemaal. Nu is het een droevig en soms grappig verhaal over wat familie elkaar kan aandoen.

Prachtig! Wat een fantastisch idee van de Toneelgroep Amsterdam en de Theatercompagnie om samen iets te doen! Dit is echt “the best of both worlds”. Fedja van Huet en Jacob Derwig zijn op toneel zeer aan elkaar gewaagd en een genot om te zien en Hans Croiset kan als geen ander dictatoriaal in zijn stukken bladeren. Het verhaal lijkt op papier heel ingewikkeld maar in deze uitvoering is het prima te volgen en dat nare kale decor werkt heel erg goed. Het beeld van dat kleine meisje dat vlak voor het einde met haar bal langs het lijk van de markies van Poza huppelt is bloedstollend en Frieda Pittoors is helemaal geweldig als Kardinaal. Deze samenwerking is zeer voor herhaling vatbaar!