Eindelijk, na enorm lang wachten, eindelijk weer eens een voorstelling welke er toe doet. Een voorstelling welke je door elkander gooit, een voorstelling die dagenlang door je hoofd blijft spoken. Oer Hollandsche schaamte om te vernemen dat juist wij zo met de vluchtelingen omgaan, nooit geweten en waarschijnlijk zonder deze voorstelling nooit te weten gekomen. Fantastisch, want daar is de Kunst toch ook voor bedoeld? Om ons flink wakker te schudden, ons een heldere blik mee te geven. Dankzij Peter Sellars kreeg ik een heldere blik achter de gesloten schermen van een AZC. En jawel ook ik vond de voorstelling zelf ook niet je van dat, maar de kunstenaar Peter Sellars heeft mij op sleeptouw genomen en daar ben ik hem zeer dankbaar voor!

Echt een hooglied!! Zeker en vast, wat een kwaliteit. De dansers Lonneke van Leth en Miguel Angel Plukkel zijn zo puur in de uitvoering, zij verbeelden de thematiek van de voorstelling wonderbaarlijk schoon, een waar genot voor het oog. En dan ook nog eens twee topacteurs op het podium, Els Ingeborg Smit en Cas Enklaar spelen inderdaad vol verbittering de hoop en het verlangen. Een huiveringwekkende theatercombinatie van pure dans en rastheater, Nederlands Dans Theater in Theater aan het Spui. Pieter de Ruiter eindelijk weer terug in het theater, wat een feest!