Pppppffff…. wat een verschrikkelijk zware kost… een stuk over een gezin dat uit elkaar gegooid wordt door een oorlog, een dochter die prostituee wordt, een moeder die een affaire heeft met een oom, de vader die zwaar gestoord en blind uit een oorlog terugkomt, verkrachting, dood en verdriet… en dan een grauwe vloer en acteurs die hun tekst even grauw brengen als hij geschreven staat. (Norèn is al niet van de opwekkende teksten… en dan ook nog spelen alsof je jezelf ieder moment wilt ophangen… Wat is er met de tegenkleuren gebeurd?) Een gewei voor Sofie Decleir, die op sommige momenten door haar masker van starheid (die bij de rest van de acteurs opblijft) breekt en dan echt ontroerend en hulpeloos is. Verder vooral heel deprimerend. Of het dáárom slecht is? Het was in ieder geval een avond waarin het publiek zich compleet kon afsluiten voor de rolfiguren… En dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Een prachtige, integere voorstelling, gebaseerd op een onderzoek van een aantal schrijvers, waaronder: Lot Vekemans, Karim Traïda, Abdelkader Benhali en Bodil de la Parra. Wat is taal? Is taal een toereikend middel om onze dromen, pijn, wensen en verlangens naar buiten toe te communiceren? En vooral: wat moeten we doen als de persoon tegenover ons een geheel andere taal spreekt? Zijn er verschillende niveau’s van “verstaan”? Een prachtige voorstelling die veel vragen oproept over iets wat wij als vanzelfsprekend beschouwden.

In de fringe van het TF-1: een voorstelling over Medea, één van de meestgespeelde personages in de toneelgeschiedenis. Is het dan nog mogelijk om er een ‘nieuw’ rolfiguur van te maken? Wat kunnen theatermakers nog met Medea om haar nieuw, bezield en dus noodzakelijk te maken? Judith van der Werff laat zien dat het mogelijk is. Haar Medea is een gekwetste vrouw: zij heeft gemoord (haar jongste broer en diens kind dat zij droeg), eden gebroken (haar gelofte aan de tempel van Helios) en is uitgekotst door haar eigen volk om zo maar bij de man die zij liefheeft te kunnen zijn. Als dank gaat hij ervandoor met een jonge, maagdelijke koningin. Wat doe je als mens en als vrouw op het moment dat je verlaten wordt door die persoon die je het meest liefhebt van allemaal? Judith van der Werff geeft haar Medea motieven, een goed te volgen gedachtegang en emotiestroom, die uiteindelijk onvermijdelijk leiden tot de conclusie: moord. Maar in deze Medea is Medea geen moordenares. Zij is het slachtoffer. Vernieuwend en ontroerend. Enige tomaat voor het soms zeer moeilijk te volgen, bloemrijke taalgebruik bij delen van het verhaal die voor Medea’s drama minder van belang zijn. Verder een prachtvoorstelling.