Door deze voorstelling weet ik weer waarom ik zo graag naar het theater ga. En weet ik misschien zelfs wel een beetje beter waarom ik ben wie ik ben. Of waarom ik dat niet weet. Die twee-en-een-half uur waren het moment van mijn dag. En dat was niet een ‘tsjakka’ moment of een sip moment, maar een ‘spijker op zijn kop’ moment.

Want je leven leef je eigenlijk vooral voor jezelf, en jij maakt de keuzes, want het is jouw leven. Maar tegelijkertijd ontkom je er niet aan dat er dingen op je pad komen waar je niet voor gekozen hebt. En dat er moeilijke keuzes op je pad komen. Of dat je toch afhankelijk bent van iemand anders, of iemand anders van jou. Of dat je je leven lang bedenkt wat je zou doen als je voor een bepaalde keuze zou staan, die je nooit hoeft te maken. En het enige wat je hebt om de wereld aan te kunnen, ben jezelf. Je lichaam en wat daarin zit. En daar kun je van alles op aan te merken hebben, maar het is toch alles wat je hebt. En je bent gemaakt om een heleboel aan te kunnen.

En je leven wil je eigenlijk het liefst leven zoals je het van binnen voelt, doen wat je hart je ingeeft. Maar dat doe je niet altijd, omdat het niet kan, omdat je dwars wordt gezeten door verkeerde keuzes uit het verleden, omdat je de gevolgen niet overziet, omdat je een imago hoog te houden hebt, omdat het leven niet altijd eerlijk is, omdat je niet weet wat je wilt, omdat je wacht op ultiem geluk, omdat je niet ziet wat er recht voor je neus gebeurt, omdat je bang bent…

Gelukkig is er muziek! Gelukkig zijn er liedjes die precies kunnen zeggen wat jij wil zeggen, of die precies uitleggen hoe jij je voelt, of hoe jij je wil voelen. Het leven is soms zo fijn dat het pijn doet, maar is soms ook zo pijnlijk dat je er maar beter om kunt lachen. Maar wat je ook met je leven doet, je leeft het!