De eerste Tsjechov van van Hove en eindelijk weer echt een ensemble voorstelling van TGA. Spannend toneelbeeld. Ben niet zo fan van schaduwprojectie schermen omdat ik dan het gevoel krijg dat in naar TikTak zit te kijken, maar vooral omdat het hier afstand schept en ik wil op de huid van die mensen zitten, ik houd zeer van de Versweyveld/van Hove esthetiek maar die schermen worden kunstmatig. Voor de rest een try-out gezien, duidelijk nog niet af, maar nu al ontzettend spannend en intrigerend wat er gebeurt. Lineke Rijxman en Marieke Heebink, Halina Reijn goed gecast, Halina speelde wel een beetje snel soms over dingen heen, is misschien een keuze. Want de slot teksten “de muziek speelt zo vrolijk…” vliegen ook heel snel voorbij. Het hele eerste deel zijn er bijna altijd veel mensen op het toneel en dat is soms wat rommelig, maar er zitten momenten tussen, de opkomst van de drie zusters, wow, met als klapstuk de opkomst van Pierre Bokma. Schitterende changementen! De twee oude diensters van Marjon Brandsma en Egbert Paridon zijn om op te vreten, wat een mooie rolletjes. Veel goud wat tussen de chaos blinkt, de voorstelling moet nog groeien maar volgens mij wordt het prachtig. Trouwens moedig van Egbert jan Weeber om er tussen te gaan staan met tien zinnen tekst, hij komt er goed mee weg. Ga volgend seizoen nog een keer kijken. Ook naar de Meeuw trouwens en ik kan niet wachten op Oom wanja van het toneelhuis. Leuke schrijver die Tsjechov!

De nieuwe intendant van het Stadtheater Keulen
is zo geinspireerd geweest om Ola Mafaalani
uit te nodigen om een gastregie te komen doen.
Na TEN LIEFDE, MACBETH, en de KOOPMAN VAN VENETIE.
regisseerde Mafaalani, in Keulen afgelopen oktober,
OTHELLO. Het voordeel van grote Duitse stadsgezelschappen is
dat belangwekkende regies op het repertoire gezet worden.
(volgend jaar is deze Othello nog een aantal keer per maand te zien)
Mafaalani komt in deze bewerking aan het hart van het stuk.
De tekst gaat soms in flarden dan weer in hele scènes aan je voorbij. Heel vloeiend in elkaar gemonteerd in zowel tekst als beeld. Veel helderheid in ontwikkeling van het stuk, maar veel ruimte voor de verbeelding, door geweldig gemonteerde toneelbeelden, en door de soundtrack van Wim Willaert en de live fragmenten van Verdi’s Othello
genuanceerd en ontroerend gezongen door de sopraan.
Acteurs schreeuwen, dansen, schieten, feesten, zuipen, zuigen zich langzaam steeds dieper in de draaikolk die Shakespeare schreef, gepassioneerde en koelbloedige moord als slot,maar vooral wat een Iago.
Ik kijk nu al uit naar Romeo en Julia bij TGA

Ivo van Hove snoert de monden van alle onwillende tegenstanders en “theaterkenners” met een echte acteursregie van het oude hoge zuidelijktoneel niveau.
Hij weet Othello een hedendaags belang te geven en geeft na de jolige bierversie van het NNT, het stuk z’n oude status terug: namelijk die van een ware tragedie. Een licht getinte Hans Kesting zet zijn ernorme lichaam, STEM (WOW) en ziel in voor een sympatieke Othello die me als hij zijn pak aantrekt in de eerste scène meteen doet denken aan Collin Powell. In die zelfde eerste scène verrast Fred Goessens met een geweldige vertolking van de vader van Desdemona, de zalige stem van Ton Lutz duikt op als de doge. En Karina Smulders zet meteen de toon voor haar Desdemona door een magische opkomst die doet denken aan Chris Nietveld in ‘De Dame met de Camelia’s’. In Dit stuk dat qua toneelbeeld zowel groots als dienstbaar aan het spel is heeft Van Hove het optimale uit alle acteurs gekregen.
Met als twee hoogtepunten het trage en tragische slot dankzij het spel van een knallende Anneke Blok, (mooie monoloog over de positie van de vrouw) en alle monologen van Hans Kesting. Hafid Bouazza heeft in vergelijking tot zijn massacre marlowe bewerking veel economischer en meer to the piont resultaat bereikt. Hij laat op subtiele wijze een vorm van demonisering zien van de arabier. De taal glijdt, het beeld is filmisch, het acteren gebeurt met noodzaak en oog voor traditie. Kortom belangrijk modern toneel. Het werkte voor mij als een goede Opera, Roeland Fernhout in zijn element als Jago oprecht gevaarlijk zoals het hoort. Om deze rommelige lofzang ergens te laten eindigen. Het Applaus was een ontlading zoals ik als publieklid nog niet had meegemaakt. Ivo is terug. eindelijk weer een mooie Amsterdamse katharsis.

Lizzy Timmers heeft samen met regisseuse Floor Huygen een hybride solo gemaakt over zowel haar liefde als haar ongenoegen over de stad Rotterdam. Dit doet ze door op geweldig menselijke wijze haar jeugd vriendin Jamila Hee neer te zetten. daarbij maakt ze gebruik van teksten van de rotterdamse Cultuurfilosoof Henk Oosterling en Peter Handke. Voor mij schetste Lizzy via inventieve en simpele middelen in handeling en decor een beetje orde en troost in de chaotische actualiteit. Overigens zonder ergens moralistisch te worden. voor mij een beeldende menselijke persoonlijke vertelling over belangrijke zaken. komend jaar nog te zien in rotterdam zelf. Volgens mij krijgt de voorstelling daar in die stad nog een extra dimensie.