Gerardjan Rijnders kiest voor een afstandelijke speelstijl. Waarschijnlijk om een vervreemdingseffect te bereiken. Maar omdat er in zijn regie geen enkele ruimte is voor relativering van die toneelpraktijk van anno dazumal, verwordt het tot een soort hyperrealistisch postrealisme dat vooral verveling bewerkstelligt. En hoewel Rogier Philipoom als soldaat Woyzeck voortdurend over het podium heen en weer rent, opgejaagd, van het ene bijbaantje naar het andere, kijk je als toeschouwer naar een ontzettend trage voorstelling. Er zijn geen tempowisselingen, je kijkt naar traagheid an sich. Dan zij er nog vier muzikanten. Prominent op de voorgrond. Je verwacht dus dat die wat meer doen dan balkanklanken produceren. Nee hoor. Ze lopen één keer een tent binnen. Dat is het. Die scène, in die halfgesloten tent, is exemplarisch voor de enorme afstand die Rijnders, opzettelijk neem ik aan, creëert. Na afloop van de voorstelling wordt duidelijk wat het effect daarvan is op de schouwburgbezoeker van de toekomst. Want nogal wat toeschouwers van rond de twintig laten overduidelijk merken dat ze het voorlopig wel weer even hebben gehad met toneel. Zou Rijnders zich dat realiseren?

Eigenlijk zou ik de minirecensie van Jeanine (08/12/08) goeddeels kunnen kopiëren. Want Paul Gallis heeft er inderdaad iets prachtigs van gemaakt. En Jacqueline Blom acteert prachtig in veelvoud. Maar bovendien vond ik ook nog de Woyzeck van Rogier Philipoom echt ontroerend en hebben in mijn ogen Gerardjan Rijnders ( Janine Brogt) het gepresteerd om van een ouderwets schematisch toneelstuk een aansprekend verhaal voor nu te maken.

Klasse.

Ik had Woyzeck nog nooit gezien, dus ik was blij dat het er nu eindelijk van kwam. Het is een vreselijk stuk, maar wat een móóie voorstelling heeft het RO theater er van gemaakt! Het begint al met het multifunctionele baldakijn dat voor een geheimzinnig sfeer zorgt: een extra gewei voor Paul Gallis. Het verhaal is niet echt navoelbaar en Gerardjan Rijnders maakt het extra vervreemdend en dus nog minder aantrekkelijk. De Woyzeck van Rogier Philipoom is een goedzak, maar wel sneu en een beetje eng. De meeste indruk maakt Jacqueline Blom, zij zet een paar hele bijzondere types neer.