eerste try-out, en dat is te merken. beetje stroef, beetje onwennig. het concept is bij vlagen iets te duidelijk aanwezig: het ‘rockt’ zeker nog niet. maar de potentie is er en mevrouw Kristel ontroert, meerdere keren. haar breekbaarheid, de hele wereld die ze vertegenwoordigt, haar timbre en blik, het actueel gemaakte verleden, zij is echt de kern van de voorstelling. de 2 ‘meisjes’ zijn zeker niet slecht, maar La Kristel draagt het. de kok was niet nodig en het einde was te harmonieus. het was mooi rond, en dus braaf. waarom mag het niet schrijnen, mag de pijn niet echt voelbaar worden gemaakt?