Misschien is het een bepaald soort arrogantie, dat ik, nadat ik me aangenaam heb laten verrassen door het kleine orkest dat een intimiteit schept alsof je in je eigen huiskamer zit, direct teleurgesteld ben als de eerste woorden in het Nederlands worden gesproken. Het had nog makkelijk goed kunnen komen, Purcell staat bekend om de laagdrempeligheid van zijn opera’s (de echte kenners schijnen zelfs hun neus er voor op te halen). Maar Barok Opera maakte er een komische musical van, met als enige verschil met de Joop van den Ende musicals dat het decor miljoenen euro’s goedkoper is en de meezingers zijn vervangen door opera.

Je valt ervoor of je walgt ervan, is de conclusie die ik in de pauze trok. Waar de ene helft van het publiek de lachtranen van de wangen depte, stond de andere helft in de rij voor de garderobe. Wij behoorden tot de laatste groep.

Purcells muziek voor deze Shakespearebewerking is gedeeltelijk verloren gegaan, en het is zelfs de vraag of alle overgeleverde muziek wel van Purcells hand is. Reden voor Barok Opera om het origineel vrij te interpreteren. In spel is dat zeker misgegaan, en ook de mannelijke zangers leken niet zeker van het stuk en van hun noten. Alle lof daarentegen voor het orkest en de twee zangeressen, die ons in ieder geval nog een beetje hebben doen genieten. Mooi ook is dat voor sommige rollen spel en zang gescheiden is, al legt dit tegelijkertijd de zwakte van de bewerking bloot: de sopraan achter de actrice is als de poppenspeler achter de pop.