Christopher Marcus heeft een lange weg gegaan om bij dit eenvoudige stuk uit te komen. Het is een collage van achttien scènes, waarin hij veel verschillende speltechnieken toepast. Hij vertelt, hij typeert, hij stapt uit de scène en gaat het gesprek aan met het publiek, hij geeft ons suggestieve beelden. Op veel momenten daagt hij daarbij het publiek uit. Alleen al door Rudolf Steiner als het middelpunt van zijn voorstelling te kiezen en dat met humor, met persoonlijke betrokkenheid en in een actuele vormgeving. Voor sommige antroposofen grenst dat aan heiligschennis, voor veel anderen getuigt het juist van een twijfelachtige bewonderaars-mentaliteit. Steiner graffiti lijkt aan alle voorwaarden te voldoen van een bij voorbaat omstreden voorstelling. Onterecht, zeg ik maar meteen, want zelden heb ik een toneelmaker zo integer met zijn materiaal zien omgaan, èn uiteindelijk zozeer als zichzelf zien verschijnen. Ik ken mensen die dat naïef zouden noemen. Ik hou niet van die mensen.