Dit regie-jaar heeft er een handje van af te studeren met loei zware teksten. Dat is ambitieus en niet zonder gevaar. Zo’n monster van een tekst vraagt om een dwingende regie, een visie een concept. Het kwam er niet uit bij deze voorstelling. Het zwabbert tussen realisme en surrealisme en lijkt nog het meest op een aflevering van ‘Tales of the unexpected’. In het derde deel, geweien voor de prachtige ontroerende overgang en samenzang, is de toon anders en krijgen we een inzicht in de visie van Strindberg en Hauge op het leven, verantwoordelijkheid en het hogere. Maar helaas; te laat, te veel. Het is warm in het Rozentheater en het zal me worst zijn. Strindberg is een rare Jungsiaanse snuiter en Spooksonate onbegrijpelijk.