Meest extreme, smerige en weerzinwekkende voorstelling van het HOLLAND FESTIVAL - met de meest extreme, smerige en weerzinwekkende (en dus uiterst realistische) visie op De Man. Chaotisch, veelduidig en springlevend - een theatertaal die niet mag uitsterven! Alle geweien en tomaten ingezet - voor alle mannen en de worsten en de plastic stoelen. En voor de pornoacteurs, want ook dat is een prestatie. (De tomaten waren op, helaas.)

Spartacus is niet echt een theatervoorstelling. En ook weer wel. De acteurs gaan ver, heel ver. Het is één bonk agressie en geweld. Onredelijkheid, machogedrag. Iets waarbij je op straat in moet grijpen (of je snel omdraait en wegloopt…)Maar het geheel heeft wel genoeg beheersing en structuur om zich een voorstelling te noemen.
Het de vrije loop laten van geweld en sex (op de actergrond is harde gay-porno te zien) doet je echt wel wat. Niet conformeren! Niet aardig doen of politiek correct gedoe! Geen mooie voorstelling! Neuk het systeem!
De acteerprestaties lopen ver uiteen, maar dit is niet erg omdat ze zichzelf absoluut niet onder controle hebben. Het is zelfs lelijk en slecht en stom, en daardoor wel ontroerend. Ga het zelf zien en schrik niet van je eigen reactie!

Geweien voor het concept. De hardheid van de mannen werd triest, verdrietig. Door het eerlijke spel van Goslinga werd het verdriet van Spartacus niet pathetisch en bleef mijn eigen medeleven in tact. De ‘harde mannen’ waren soms ijdele acteurs, maar dat is ook hard en lelijk, dus het werkt evengoed. Een tomaat voor de pubermeisjespoëzie. Ze werkt door de stevige regie, maar als tekst vind ik haar vaag, slordig, vol ruis. De helft van de tijd begreep ik niet wat er gezegd werd, al deed ik nog zo mijn best. Het was alsof ik een ingewikkeld boek las voor het slapengaan. Ik deed goed na dat ik las, maar ik zag alleen letters.