Na een waanzinnige openingsscène word ik geraakt door het geweldige toneelbeeld van deze voorstelling. Martijn weet door het gebruik van licht, geur, muziek en dia’s een mooie sfeer te creëren, voeg daarbij de rol van de vertelster aan toe die de absurditeit van hetgeen je ziet nog eens benadrukt en je hebt een krachtig stuk. Helaas gaat veel van die kracht verloren door het slechte spel van de actrice die Susanna speelt en die ik graag ingemetseld in de muur had gezien. Verder was de choreografie van de nonnen niet bepaald synchroom en had dit wat strakker uitgevoerd kunnen worden. Dit suk bewijst voor mij dat als je niets met het onderwerp hebt je ook niet geraakt kan worden. Ik ben benieuwd naar de volgende voorstelling van Martijn zijn Savannah bay was een verademing!

Na het zien van Sancta Susanna (kortweg: SS, mocht ik al tikkend de behoefte krijgen de titel nogmaals te noemen) bekruipt mij de vraag: is het nodig te begrijpen/geraakt te worden wanneer je een voorstelling ziet of is de esthetiek al de moeite van het omrijden waard. Om in deze vakantieperiode even in Michelin-termen te blijven. In dit geval het laatste vandaar ook de drie ‘sterren’. De mechaniek van het klooster, met bijbehorende geuren en voor mij onbegrijpelijke rituelen vond ik prachtig om te zien. SS zèlf, die haar sexualiteit ontdekt, mag dat voortaan van mij in haar tienerkamertje of op haar Penny Paard doen. Dat geldt ook voor de betreffende actrice die mij geenszins kon bekoren - door haar spel. Dat geldt eigenlijk voor het gehele ‘menselijke’ aan deze voorstelling (de verliefde kinderen en de vertelster incluis). Zij bleven net zo mechanisch als de mechaniek van het kloosterleven. Dat maakt alles mechanisch en contrast ver te zoeken. Concluderend -zo ik dat onder Ibuprofen en het bier kan- vind ik het menselijke te mechanisch maar het mechanische prachtig. Een blik voor alles dat menselijk is aan deze voorstelling. Drie geweien voor de prevelerende mechaniek.

En de stand is 2-2. Gewoon omdat ondergetekende eigenlijk geen benul heeft wat te denken. Ik sta hier, met een biertje aan mijn voeten, mij af te vragen wat ik zojuist gezien heb… Vooral wat ik ermee ‘moet’, zoals leken als ik plachten te zeggen. Veel gezien. Veel mooie beelden. Mooi. Mooi. Maar dan komt de vraag. Waarom? Geen idee. Ik zie de noodzaak niet (om nog zo’n belachelijk woord te gebruiken, mijn excuses). Waarom is het erg dat zij haar borsten ontdekt? Is dat drama? Gaat zij daar dood aan? En nu de zondvloed??? De stand is, kortom, gelijk. Wel benieuwd naar latere voorstelling van de maker.

Meer is beter! moet er gedacht zijn. Prikkeling na prikkeling. Nonnen, een gekruisigde, gezang. dia’s, bloemengeuren, vogeltjesgeluiden de hele mikmak. In Sancta Susanna is veel te zien maar weinig te beleven. Door de overdaad weet je niet waar je moet kijken. En alle tekst wordt op dezelfde manier opgedreund. De voorstelling hangt tussen abstract en psychologisch gemotiveerd. Moet ik nu ervaren of meeleven of begrijpen? Kies! Wel af en toe een mooi momentje (gewei dus). Mij boeit het verder niet maar het zal wel camp zijn.