Roberto Zucco is een stuk dat me hoofdbrekens kost. Op papier is het prachtig, maar als je het ensceneert blijkt dat de scènes elkaar erg statisch opvolgen en dat er niet altijd evenveel gebeurt. Regisseur Erik Vos heeft dit probleem opgelost door zelfgecomponeerde muziek tussen de scènes in te voegen en de acteurs bij de scènewisselingen dansend door de ruimte te laten bewegen. Een mooi beeld, dat wel, net zoals de scènes vaak ook mooie beelden opleverden. Maar het kwam op mij over alsof de spelers zelf niet goed snapten wat ze aan het doen waren. Alsof de jonge pas afgestudeerden niet goed raad wisten met de artistieke ambities van de grote Erik Vos. Een generatieconflict? Een groot gewei naar de prachtige kale speelvloer en de belichting. Een tomaatje naar de gemiste kansen hiermee.