Vlak bij een metrostation staat er met krijt de naam van de voorstelling geschreven, naast een parkeerplek. Op een gegeven moment ben je met 3 man publiek, en kijk je vol interesse naar elke auto die aankomt. Op dat moment komt er een vierde man publiek bij, een lifter, waardoor ineens blijkt dat de voorstelling is begonnen. Door heel slim de 3 man publiek in verschillende auto’s mee te nemen, terwijl de personages achter het stuur en op een passagiersstoel zitten, rijd je door plekken in Rotterdam waar je anders misschien niet snel zou komen. De personages bekennen emoties, en je komt erachter wat hun verhalen zijn. Het geheel is een tweeluik, in het eerste gedeelte leer je twee broers en een zus kennen, die elkaar na jaren weer hebben ontmoet, en in het tweede gedeelte een moeder die haar gezin heeft achter gelaten in de hoop op een beter leven. Elke keer als de lift verandert, is er een tijdsprong, en je weet nooit precies door welke auto je weer wordt opgepikt, en waar je dan bent in het verhaal. Erg sterk allemaal, een hele mooie voorstelling en door de vorm heel intiem. Zelfs zo mooi dat het als een anticlimax voelt als je op een gegeven moment uit de auto wordt gezet en je met krijt het woord Einde op de stoep ziet staan. Want je had van alle personages wel meer willen weten. Dat is dan ook gelijk de reden van de tomaat. Eigenlijk denk ik dat met een goed ingevuld kwartiertje extra de verhaallijnen net wat affer gemaakt hadden kunnen worden, en het onbevredigende gevoel wat minder. Verder voor het concept, de plekken, de dialogen en de spanning allemaal een gewei. Mooie voorstelling zo.