Soms werkt de natuur onomstotelijk mee aan de schoonheid van een theaterervaring. Zoals het precies juist getimede onweer tijdens Paradise Calls: de kantoorlul die zijn ingesnoerde secretaresse (of bazin?) toenadert en dan boven je hoofd het gebulder van de donder. Ook mooi: de rode kousen die overal opduiken. Er ontstaat onder jonge makers een nieuwe soort alledaags absurdisme (zie ook bv. Tuttefrut), dat aangenaam is. Iets voor naast de Grote Verhalen.