Gelukkig is ooit de wereld uitgevonden, zodat we ons zo af en toe even helemaal af kunnen sluiten van het theater om ons heen. Die wereld heeft dan bijvoorbeeld de vorm van een parallellepipedum maar dat hoeft natuurlijk niet. Eigenlijk is een plat vlak al voldoende om je wereld op te projecteren. Sterker nog, je hebt genoeg aan je eigen verbeelding. Kijk maar. Ik zit nu in jouw hoofd, terwijl ik dus gewoon in het theater zit. Nee dat was net. Nu kijk ik naar jou. Jij leest.
Naast mij zit Hanneke de Jong met een stapeltje Shakespeare-sonnetten. Hanneke gelooft in to be or not to be, en dan niet zozeer als opmaat voor de twijfel over het al dan niet bestaan, maar meer over de vórm van dat bestaan. Want Hanneke bestaat. En ik besta. Het theater en de wereld ook. In die wereld was het waterkoud toen ik in november naar deze voorstelling fietste, en heerlijk zonnig warm toen ik datzelfde deed in juni tijdens Oerol. Binnen, in de voorstelling, staat steeds hetzelfde meisje. Een meisje met een toverstokje. En als ze je daarmee aanraakt, wordt de dag net zo helder als de nacht. Wie weet bereikt die helderheid mij ook eens.